امام باقر علیه السلام فرزندش، امام صادق علیه السلام، را وصی خود قرار داد و به او فرمود:« وقتی از دنیا رفتم، مرا غسل و کفن کن و قبرم را چهار انگشت بلندتر از زمین قرار بده و بر آن آب بپاش!»
و در کاغذی نوشت:« بر من سه قطعه کفن بپوشان که یکی از آنها همان عبایی است که روزهای جمعه با آن به نماز می‌روم؛ بر سرم عمامه‌ای ببند، ولی آن را از تکه‌های کفن محسوب نکن.»
در روایتی امام صادق چنین فرمود:« پدرم به من وصیت کرد که مقداری از مالش (800 درهم) را وقف ده سال عزارداری برای او در سرزمین منی کنم.»

و در روایت دیگری چنین آمده است:
روزی یکی از دندان های امام باقر کنده شد. امام آن را در کف دستش گذاشت و گفت:«الحمدالله» بعد به فرزندش فرمود:« ای جعفر! وقتی مرا دفن کردی این دندان را هم با من دفن کن.» و این اتفاقات یک بار دیگر هم تکرار شد.

منابع:
بحارالانوار، ج 46، صفحات 214 و 215 و 220.

مراجعه شود به:
شهادت امام باقر علیه السلام