برخی از مقتل نویسان نقل کرده اند هنگامی که حضرت سید الشهدا مشاهده کرد که هفتاد و دو تن از یاران و اهل بیت او شهید شدند عزم جهاد کرد. از این رو برای وداع و خداحافظی با زنان اهل بیت به سوی خیمه رفت و فرمود: « ای ((سکینه - ویژگیها و ارتحال|سکینه))، ای ((فاطمه بنت الحسین - ویژگیها و ارتحال|فاطمه))، ای ((زینب))، ای ((ام الکلثوم دختر امام علی علیه السلام|ام کلثوم ))، سلام من بر شما باد. »

سکینه فریاد بر آورد: ای پدر آیا تن به مرگ داده ای؟ فرمود: چگونه تن به مرگ ندهد کسی که یاور و مددکاری ندارد؟ سکینه گفت: پس ما را به حرم جدمان باز گردان. حضرت فرمود: اگر مرغ قطا را رها می کردند می خوابید ». کنایه از آن که این لشگر دست از من بر نمی دارد و نمی گذارند شما رابه جایی ببرم.

زنها صدا به گریه بلند کردند، حضرت آنان را ساکت نمود و رو به ام الکلثوم فرمود: ای خواهرم! به تو سفارش می کنم که خوددار باشی. آن گاه سکینه فریاد کنان به سوی امام آمد و آن حضرت که وی را بسیار دوست می داشت او را به سینه چسباند و اشک از دیدگانش پاک نمود و گفت: اشعاری به این مضمون خواند: « ای سکینه! بدان که گریه کردن تو پس از شهادت من طولانی خواهد بود؛ مادامی که جان در تن من است، دل مرا با اشک حسرت خویش مسوزان. آن هنگام که کشته شوم تو سزاوار تری که به سوگ من نشینی، ای برگزیده زنان. »

منابع: منتهی الامال، ج 1، ص 710.

منابع: قصه کربلا، ص 360.

مراجعه شود به:

((تنهایی امام و یاری با امام سجاد))