تاریخچه ی:
وحی
وحی، در لغت به معنای آگاهانیدن یا سخن پنهانی است، گاهی هم به معنی الهام، طلب، اخبار، فرمان، اشاره سریع و . . . آمده است و در اصطلاح مفسران قرآن و دانشمندان ((علوم قرآنی)) در معانی و تعریف های زیر به کار می رود: « به دانش و هدایتی که خداوند به شیوه های سری و پنهانی و خلاف رسم معمول بشر در هر زمینه ای که بخواهد به بندگان برگزیده اش ارزانی می دارد وحی می گوید » و یا اینکه « به کلامی که خداوند به یکی از پیامبرانش فرو می فرستد و به آن دلش را استوار می دارد و عین آن را پیامبر می تواند بر زبان آورد یا بنویسد و به مردم ابلاغ کند، وحی می گویند.»
بنا بر نص قرآن کریم، چگونگی وحی بر رسولان و پیامبران به سه گونه است:
1- القای در قلب، یعنی شیوه الهام یا رویای صالحه
2- سخن گفتن از آن سوی حجاب به واسطه فرستادن ((جبرئیل)).
واژه وحی در قرآن کریم به معنای زیر به کار رفته است:
-- الهام فطری به انسان، همانند الهام به مادر ((حضرت موسی علیه السلام|حضرت موسی)) (قصص / 7)
-- الهام غریزی به حیوان، همانند الهام به ((زنبور عسل)) (نحل / 68 )
-- فرمان به جمادات، همانند فرمان دادن به زمین در آستانه روز قیامت (زلزال / 5)
-- وسوسه شیطانی، (انعام / 112 )
-- اشاره سریع، (مریم / 11)
-- اخبار و آگاهیدن (آل عمران / 44)
-- رویا همانند ماجرای رویا ((حضرت ابراهیم علیه السلام)) درباره ذبح فرزند.
گفتنی است که وحی از سه مورد اخیر از گونه های وحی بر ((تعداد پیامبران الهی|پیامبران)) است.
منابع :
دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج 2، ص 2300؛ تفسیر نمونه، ج 20، ص 487