تاریخچه ی:
وجه مشترک میان شیعه و تصوف
ولایت وجه مشترک میان ((شیعه|تشیع)) و ((تصوف)) است. البته این مسأله ابتدا در شیعه رواج داشت و متصوفه بعداً آن را به وام گرفت. این مسأله، مسألهی انسان کامل و به تعبیر دیگر حجت زمان است. عرفا و متصوفه بر روی این مسأله بسیار تاکید دارند و معتقد هستند که در هر دورهای دلیلی کامل وجود دارد که جاعل تمامی معنویت بشری است و هیچ دورهای و زمانی از قطب خالی نیست. و برای این انسان کامل مراتبی بسیار بالا را قایل هستند.
در ((شیعه)) همچنین مسألهی ولایت به همان معنی مطرح است یعنی به معنی حجت که هیچ زمانی زمین از آن خالی نیست که میفرمایند:
!::«لولا الحجه لساخت الارض باهلها» ::
!::اگر حجت نباشد زمین اهلش را فرو می برد::
و این بدان معناست که هیچوقت نبوده و نخواهد بود که زمین از انسان کامل خالی باشد. در شیعه در اغلب زیارات و ادعیه این مقام عظیم را به امامان نسبت میدهیم. و اعتقاد داریم که امام دارای چنین روح کلی است که به آن مقام ولایت امام میگوییم.
اهل تسنن بغیر از ((وهابیت|وهابیها)) این مقام را فقط برای رسولالله قائل هستند.