تاریخچه ی:
هند دختر عتبه، همسر ابوسفیان
هند دختر ((عتبه بن ربیعه|عتبه بن ربیعه بن عبد شمس)) را مادر ((معاویه)) خوانده اند. او از روسپیان معروف ((مکه)) بود و به بردگان سیاه علاقه بسیار داشت، ولی هنگامی که فرزندی سیاه به دنیا می آورد. او را از ترس رسوایی می کشت. هند که از دشمنان پیامبر بود. پس از کشته شدن پدرش عتبه، برادرش ((ولید))، عمویش شبیه و پسرش ((حنظله)) در ((جنگ بدر))، کینه اهل بیت را به دل گرفت و در ((جنگ احد )) جگر ((حضرت حمزه)) را به دندان کشید. این پدیده سبب شد که او با نام «هند جگر خوار» شهرت یابد و فرزندان و نوادگانش را همواره شرمسار سازد.
هند دختر ((عتبه بن ربیعه|عتبة بن ربیعه))، همسر ((ابوسفیان)) و مادر ((معاویه))، از زنان مشهور عصر خویش و از سرسخت ترین دشمنان اسلام بود. وی نخست همسر ((خوص بن مغیره)) بود و پس از وی به ازدواج ابوسفیان در آمد. وی پس از ظهور اسلام در مکه، همواره از مخالفان پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم بود و مردم را علیه آن حضرت می شوراند.
در ((جنگ بدر|جنگ بدر))، پدرش عتبه و برادرش ((شیبه)) و پسرش ((حنظله)) به دست دلاوران بنی هاشم همچون ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|علی بن ابیطالب)) و ((حمزه|حمزه سیدالشهدا)) به قتل رسیدند. از این روی کینه وی به اسلام افزون گشت و سوگند یاد کرد تا انتقام خود را از محمد صلی الله علیه و آله وسلم نگرفته، هیچگاه خود را زینت نکند و به نزد همسر خود نرود، وقتی ((جنگ احد|جنگ تاریخی احد)) روی داد. هند به همراه گروهی از زنان مشرک مکی در آن جنگ شرکت جست و با خواندن آواز، مبارزان مشرک مکه را به جنگ وا داشت.
گویند هند با ((وحشی|وحشی غلام جبیر بن مطعم ))پیمان بست که اگر محمد یا علی یا حمزه را بکشد، وی را از خویش راضی سازد!! وقتی حمزه توسط وحشی به قتل رسید، هند بدن حضرت حمزه را مثله کرد و شکم وی را شکافت و جگر او را بیرون کشید و با دندان آن را فشرد. و از آن زمان، او به (هند جگرخوار) شهره شد.
گویند هند در سال هشتم هجرت به هنگام ((فتح مکه|فتح مکه))، اظهار اسلام کرد و با پیامبر بر عدم اعمال منافی عفت و زنا پیمان بست.
مورخان نوشته اند هند در ((جنگ یرموک ))که در عصر خلفا در منطقه ((شام|«سوریه»)) در گرفت به همراه شوهرش ((ابوسفیان)) شرکت کرد و جنگجویان را به رسم جاهلیت به مبارزه فرا خواند.
هند سرانجام در سال چهاردهم هجرت در زمان خلافت عمر درگذشت.
((ابن اثیر)) می گوید: وی در روزی درگذشت که پدر ابی بکر، « ابی قحافه » نیز در آن روز مرد.
منابع:
همان، ج 10، ص 207.
الاصابه ج 4 ص 425، الاستیعاب ج 4 ص 424، اسدالغابه ج 7 ص 293