یکی از راویان لشگر
عمر بن سعد به نام« کثیر بن عبدالله شعبی» نقل می کند که صبح عاشورا هنگامی که بر حسین تاختم«
زهیر بن قین» در حالی که سوار به اسب بود و لباس جنگ بر تن داشت و به سوی لشگر عمر بن سعد آمد و خطاب به آنان گفت: ای کوفیان! از عذاب خدا بترسید، حق مسلمان بر مسلمان این است که برادرش را نصیحت کند.
ما اکنون برادریم و بر یک دین، مادامی که جنگی بین ما رخ نداده است چون کار به جنگ کشد شما یک امت و ما امت دیگری خواهیم بود، خدا ما را به وسیله خاندان رسولش در مقام آزمونی بزرگ قرار داده تا ما را بیازمایند، من شما را به یاری این خاندان و ترک یاری
یزید و
عبیدالله بن زیاد فرا می خوانم؛ زیرا شما در حکومت اینان جز سوء رفتار و قتل و کشتار و به دار آویختن و کشتن قرآن همانند« حجر بن عدی» و اصحاب او و« هانی بن عروه» و امثال او، ندیده اید.
سپاهیان عمر بن سعد به زهیر ناسزا گفتند و عبیدالله را مدح و دعا کردند، سپس گفتند: ما از این مکان نمی رویم تا حسین و یارانش را بکشیم و یا آنها را نزد عبیدالله ببریم !
زهیر گفت: ای بندگان خدا، فرزند فاطمه به محبت و یاری شما سزاوار تر از پسر «
سمیّه» (عبیدالله بن زیاد) است، اگر او را یاری نمی کنید، دست خود را به خون او آلوده نکنید، او را رها کنید تا یزید هرگونه می خواهد با او رفتار کند به جان خودم سوگند، یزید بدون کشتن حسین نیز از شما خشنود خواهد بود.
در این هنگام، شمر تیری به سوی زهیر پرتاب کرد و گفت: ساکت باش! خدا صدای تو را فرو نشاند، تو ما را به زیادی سخنت آزردی!
زهیر در پاسخ گفت: ای اعرابی زاده: من با تو سخن نمی گویم، تو حیوانی بیش نیستی! من گمان ندارم حتی دو آیه از کتاب خدا را بدانی؛ مژده باد تو را به رسوایی روز قیامت و عذاب دردناک الهی!
شمر گفت: خدا تو و امام تو را پس از ساعتی خواهد کشت.
زهیر گفت: مرا از مرگ می ترسانی ؟! به خدا سوگند شهادت حسین علیه السلام در نظر من از زندگانی جاودانه با شما بهتر است؛ آن گاه رو به مردم کرد و با صدایی بلند گفت: ای بندگان خدا، این مرد درشت خوی، شما را نفریبد.
به خدا سوگند شفاعت رسول خدا هرگز به گروهی که خون فرزندان و اهل بیت او را بریزند و یاران آنها را بکشند، نخواهد رسید. (1)
آن گاه مردی از یاران امام بانگ برداشت: ای زهیر! باز گرد.
امام می فرماید: به جان خودم سوگند همان گونه که مؤمن آل فرعون قومش را نصیحت کرد، تو نیز در نصیحت این گمراهان انجام وظیفه کردی و دعوت آنها به راه مستقیم پافشاری نمودی، اگر سودی داشته باشد. (2)
1- کامل ابن اثیر، ج 4، ص 63.
2- نفس المهموم، ص 243و 123.
منابع: قصه کربلا، ص 265.
مراجعه شود به:
دعای امام علیه السلام در صبح عاشورا
