نامگذاری فایل

فایل از دید کاربر (بویژه غیر برنامه ساز), یک مکانیسم انتزاعی است که امکان می‌دهد تا کاربر اطلاعات خود را ذخیره کند و در صورت لزوم آنها را بخواند . یک چنین مکانیسم انتزاعی که می‌تواند آنرا نوعی شییء تلقی کرد, باید از ظریق یک نام قابل تعریف , دستیابی و استفاده باشد.
برنامه (و دقیقا: فراروند )فایلی را ایجاد می‌کند , نامی به این شیی ء می‌دهد و اگر اجرای برنامه پایان پذیرد , برنامه‌ای دیگر هم (در صورت مجاز بود) می‌تواند با همین نم , به این شیی دستیابی داشته باشد.
قواعد نامگذاری فایلها در سیستمهای مختلف یک سان نیست معمولا نام فایل کی رشته الفبا عددی تا هشت کاراکتر است و در بعضی سیستمها طول این رشته تا 255 کاراکتر هم می‌تواند باشد. در برخی سیستمها برخی حروف درشت و حروف ریز در نام فایل از یکدیگر فرق دارند (مثل UNIX) و در بعض دیگر یکسان هستند.
در اکثر سیستمهای فایل , نام فایل دو بخش دارد که با علامت 0 از هم جدا می‌شوند. بخش بعد از ین علامت به پسوند نام فایل موسوم است و معمولا گویای محتوای فایل یا نقش فایل و یا ماهیت فایل است (در MS-DOS پسوند سه حرفی است و در UNIX , تعدادی پسوند می‌تواند وجود داشته باشد.