نام امام سوم ما « حسین » است و در
تورات « شُبیّر » و در
انجیل « طیّب ».
خداوند عزوجل این دو اسم یعنی حسن و حسین را از مخلوقاتش مخفی نگه داشت تا دو فرزند فاطمه سلام الله علیها را به آن بنامد. تا زمان امام حسن و امام حسین علیه السلام نام هیچکس حسن یا حسین نبوده.
انس بن مالک از پیامبر خدا صلی الّله علیه وآله نقل می کند که هنگامی که به آسمان عروج داده شدم دیدم که بر
ساق عرش نوشته شده است: « لااله الاالله، محمد رسول الله صلی الله علیه وآله، ایّدته بعلی و نصرته به »؛ یعنی پیامبر را به واسطه علی تایید ویاری کردم و دیدم که دوازده اسم با نور نوشته شده بود.
آنها علی ابی طالب و دو سبط من (حسن و حسین) و بعد از این دو نه اسم دیگر
امامان از نسل حسین علیه السلام بود.
منابع:
بحار الانوار، ج 36، ص 310، حدیث 151- کفایة الاثر.
بحار الانوار، ج 43، ص 227، حدیث 1- مناقب ابن شهر آشوب.
بحار الانوار، ج 37، ص 37، حدیث 4- امالی صدوق، ص 138.
بحار الانوار، ج 43، ص 251، حدیث 30- مناقب ابن شهر آشوب.
مراجعه شود :
مراسم نامگذاری
حسین، نام درختی در بهشت
نامی بر گرفته از نام خدا