امام سجاد علیه السلام در مجلسی فرمودند: « وقتی
رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم مأمور شدند که به طرف
تبوک بروند، دستور دادند که
امیرالمؤمنین در
مدینه به مانند.
امیرالمومنین عرض کردند: « یا رسول الله! من دوست ندارم هیچگاه از شما جدا باشم.» رسول خدا در اینجا مطلب مهمی را راجع به امیرالمؤمنین فرمود که به«
حدیث منزلت» معروف است:
« ای علی! آیا راضی نیستی نسبت به من به منزله هرون از موسی باشی؟ همانگونه که
هرون وصیّ موسی بود تو هم وصیّ من باشی؟ الا اینکه دیگر بعد از من پیامبری نیست.
ای علی! درمدینه بمان و همان اجری که در بودن با رسول خدا باشی برای تو هست بلکه معادل پاداش همه افرادی که با حال یقین و اطاعت همراه ایشان هستند، برای تو به تنهایی هست و چون دوست داری که در همه حال به جمال محمد صلی الله علیه و آله وسلم بنگری، خداوند به
جبرئیل امر فرمود که مسیر رسول خدا را بالا آورد و چشم تو را بینا گرداند تا محمد و اصحابش را در همه حال ببینی و با آنها انس بگیری و دیگر احتیاجی به مراسله و مکاتبه نداشته باشی.»
دراین وقت مردی برخاست و از امام سجاد علیه السلام پرسید: « ای فرزند رسول خدا! این چگونه می شود در حالیکه این نوع تصرّفات فقط برای پیامبران مقدور است، نه غیر آنها.
امام سجاد علیه السلام فرمود: « این معجزه رسول خدا بود و بر طرف شدن موانع به دعای رسول خدا بود.»
امام باقر علیه السلام که در مجلس حاضر بود، فرمود: «ای بنده خدا! چقدر ظلم این امت به امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب زیاد است و یاران آن حضرت کم! آیا حتی آنچه برای صحابه دیگر قبول دارید برای علی علیه السلام قبول ندارید، در حالیکه او افضل و برترین صحابه است؟
شما دوستان
ابوبکر را دوست دارید و از دشمنانش بیزاری می جویید و همچنین دوستان
عمر و
عثمان را دوست دارید و از دشنمان آنان بیرازی می جویید- هر کس که باشد، اما وقتی به امیرالمؤمنین می رسید، می گویید دوستانش را دوست داریم ولی از دشمنانش بیزاری نداریم، بلکه آنها را هم دوست داریم! چگونه این کار جایز است،
در حالی که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم در مورد امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:« اللهم وال من والاه وعاد من عاداه و انصرمن نصره واخذل من خذله» (خداوندا! هر کس علی را دوست دارد او را دوست داشته باش و هر کس او را دشمن می دارد دشمن بدار و هر کس او را یاری کند، یاریش کن و هر کس او را خوار کند، او را خوار کن!)
اشکال دیگر آنکه وقتی درباره فضیلتی در مورد امیرالمؤمنین سخنی گفته می شود که به دعای رسول خدا و کرامتش نزد خداوند، به امیرالمومنین اختصاص داده شده، آنها را انکار می کنید اما وقتی فضلیتی برای هر یک از صحابه گفته می شود، قبول می کنید، پس چرا حداقل علی علیه السلام را در کنار صحابه دیگر قرار نمی دهید؟!
چرا وقتی عمر بن خطاب در بین خطبه هایش گفت: « ای ساریه به طرف کوه برو!» از او پرسیدند: « یعنی چه؟»
عمر گفت: « در موقع خطبه نگاه کردم و صحنه جنگ برادرانتان را در
نهاوند دیدم و خداوند پرده ها را از جلو چشم من برداشت بعضی از کافران می خواستند از پشت به ساریه حمله کنند.
من گفتم: « ای ساریه برو به طرف کوه تا آنجا پناه بگیرد»
سپس عمر گفت: « این ساعت را حفظ کنید تا خبرش به شما برسد در حالیکه بین مدینه تا نهاوند نزدیک پنجاه روز راه بود چرا این کلام را از عمر قبول می کنید ولی شبیه این را از امیرالمؤمنین نمی پذیرید؟! این نیست مگر اینکه از راه انصاف وارد نمی شوید بلکه خودخواهی و گردنکشی را پیشه خود ساخته اید.»
مراجعه شود به:
مناظرات امام باقر علیه السلام
