تاریخچه ی:
مقتدی خلیفه عباسی
!مقتدی خلیفه عباسی
«487 -467 ق / 1094- 1074 م»
پس از درگذشت ((قایم))، ابوالقاسم عبدالله ملقب به المقتدی، بر تخت ((خلافت)) نشست. برخی از تاریخ نگاران او را پسر قایم و برخی دیگر از نوادگان قایم دانستهاند. مقتدی با وجود تعصب در مذهب، عمل به شرع و امر به معروف و نهی از منکر، خلیفهای دادگر و کاردان بود.
دولت سلجوقی در زمان ملک شاه «465 - 485 ق / 1072 - 1092 م» قدرت مطلقه و فرمانروای سرزمین های خلافت شرقی بود که دوران جدیدی در تاریخ اسلام با پیدایش این سلسله آغاز شد. برای نخستین بار قوم ترک بر بیشتر جنوب غربی آسیا استیلا یافت و در نتیجه قدرت سیاسی، دستگاه خلافت را به دست آورد. در عین حال مایه خوشبختی عباسیان آن بود که ((سلجوقیان)) سنیّان مومنی بودندکه بر مذهب خود نیز باقی ماندند و در نتیجه برای همکاری با خلفا پیشقدم شدند و با دستانی آهنین مانع کار دسیسه گران اسماعیلی گردیدند، اما کل قضیه این نبود؛ سلجوقیان و جنگاورانشان نیز مانند ((غزنویان)) پیش از خود، مسحور فرهنگ ایرانی شدند که توسط فردوسی به اوج خود رسیده بود. سلجوقیان زبان فارسی را به عنوان زبان مردمان تعلیم و تربیت دیده پذیرفتند که این زبان به زودی، زبان محاوره زندگی روزانه شد. در این امر یکی از بزرگ ترین وزیران تاریخ اسلام، نظام الملک ایرانی «408 - 485 ق / 1018 - 1092 م»، دستیار ایشان بود که فرمانروایی خود ملکشاه را تحت تأثیر شخصیت نظام الملک قرار داد و دولت سلجوقی را به صورت قدرت فرهنگی، نظامی و تشکیلاتی در خاور میانه درآورد.
((مقتدی)) در سال 487 ق / 1094 م، پس از نوزده سال و اندی خلافت چشم از جهان فرو بست. این خلیفه هم دوره با سلطان ملکشاه سلجوقی بود. ملکشاه در 480 ق / 1087 م، جهت تحکیم هر چه بیشتر دوستی و مناسبات، دختر خود را به همسری خلیفه درآورد.