| | ((جابربن عبدالله انصاری|جابر بن عبدالله انصاری)) می گوید: | | ((جابربن عبدالله انصاری|جابر بن عبدالله انصاری)) می گوید: |
| | در زمان حیات ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|رسول خدا صلی الله علیه و آله)) نزد ((حضرت فاطمه زهرا علیهاسلام|حضرت فاطمه سلام الله علیها)) رفتم که ولادت ((حضرت امام حسین علیه السلام)) را تبریک بگویم. در دستش ((لوح آسمانی جابر|لوح سبزی)) از زمرّد دیدم که با خطی سفید و درخشان روی آن چیزهایی نوشته شده بود. | | در زمان حیات ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|رسول خدا صلی الله علیه و آله)) نزد ((حضرت فاطمه زهرا علیهاسلام|حضرت فاطمه سلام الله علیها)) رفتم که ولادت ((حضرت امام حسین علیه السلام)) را تبریک بگویم. در دستش ((لوح آسمانی جابر|لوح سبزی)) از زمرّد دیدم که با خطی سفید و درخشان روی آن چیزهایی نوشته شده بود. |
| | حضرت فاطمه سلام الله علیها فرمود:« این لوحی است که خداوند آن را به رسولش هدیه فرموده است. نام پدر و شوهر و دو پسرم و جانشینان آنها در آن هست و پدرم آن را به من هدیه داده است.» | | حضرت فاطمه سلام الله علیها فرمود:« این لوحی است که خداوند آن را به رسولش هدیه فرموده است. نام پدر و شوهر و دو پسرم و جانشینان آنها در آن هست و پدرم آن را به من هدیه داده است.» |
| | این نامه ای است از طرف خداوند عزیز و حکیم برای محمد که پیامبر نور و سفیر و واسطه میان خالق و مخلوق و دلیل اوست...» | | این نامه ای است از طرف خداوند عزیز و حکیم برای محمد که پیامبر نور و سفیر و واسطه میان خالق و مخلوق و دلیل اوست...» |
| | در این لوح درباره امام هادی علیه السلام چنین نوشته شده بود: | | در این لوح درباره امام هادی علیه السلام چنین نوشته شده بود: |
| | «و اختم له بالسعاده لانبه علّی ولیّی و ناصری و الشاهد فی خلقی و امینی علی وحیی...» | | «و اختم له بالسعاده لانبه علّی ولیّی و ناصری و الشاهد فی خلقی و امینی علی وحیی...» |
| | عاقبت پسر [((حضرت امام محمد جواد علیه السلام|امام جواد علیه السلام))] را که دوست و یاور من و گواه در میان مخلوقاتم و امین وحی‌ام است، به سعادت ختم می کنم.) | | عاقبت پسر [((حضرت امام محمد جواد علیه السلام|امام جواد علیه السلام))] را که دوست و یاور من و گواه در میان مخلوقاتم و امین وحی‌ام است، به سعادت ختم می کنم.) |
| | *اصول کافی، کتاب الحجه، ج 2، ص 473. | | *اصول کافی، کتاب الحجه، ج 2، ص 473. |
