تاریخچه ی:
محاجه امام علی علیه السلام با ابوبکر درباره فدک
((حضرت امام جعفر صادق علیه السلام|امام صادق علیه السلام)) فرمود:
بعد از آنکه ((ابوبکر|ابوبکر)) ((حضرت زهرا و فدک|فدک)) را گرفت ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|امیرالمؤمنین علیه السلام)) به او فرمود:
===چرا فاطمه را از میراث رسول الله محروم کردی و حال آنکه فدک در زمان خود رسول خدا جزو املاک فاطمه بود؟ ===
__ابوبکر گفت:__
===«فدک غنیمت اسلام و متعلق به همه مسلمین است. اگر فاطمه شاهد بیاورد که رسول الله آن را به او داده قبول است و الا حقی ندارد.» ===
امیرالمؤمنین فرمود:«ای ابوبکر، آیا بر خلاف حکم خدا حکم میکنی؟»
~~green:گفت:«نه.» ~~
فرمود:«اگر یکی از مسلمان‌ها چیزی داشته باشد مانند لباسی یا خانهای و من ادعا کنم که متعلق به من است، از چه کسی دلیل و شاهد میخواهی؟»
~~green:ابوبکر گفت:«از تو.»~~
امام فرمود:«پس چرا از فاطمه دلیل و شاهد خواستهای در صورتی که فدک متعلق به فاطمه بوده است؟ اگر مسلمان‌ها حقی در آن دارند، آنها باید دلیل و شاهد بیاورند.»
''===ابوبکر که با جوابی منطقی روبرو شده بود، ساکت و متحیر ماند. ===''
عمر گفت:«ای علی! ما را رها کن! ما از پس دلائل تو برنمیآئیم. اگر شهود عادلی میآوری بیاور و الا فدک مال مسلمین است. نه تو در آن حق داری و نه فاطمه.»
امیرالمومنین به ابوبکر فرمود:«ای ابوبکر آیا کتاب خدا را خواندهای؟»
گفت:«بله.»
فرمود:«بگو این آیه درباره ما نازل شده یا کسانی غیر از ما: انما یریدالله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا. (خداوند اراده کرده است که هرگونه رجس و پلیدی را از شما اهل بیت بزداید و شما را پاک گرداند.)»
ابوبکر گفت:«درباره شما.»
امام فرمود:«اگر کسانی بیایند و شهادت بدهند که فاطمه، دختر رسول خدا، عمل زشتی انجام داده چه میکنی؟»
ابوبکر گفت:«بر او حد جاری میکنم همان طور که بر سایر زنهای مسلمین حد می زنم.»
امیرالمؤمنین فرمود:«تو در این صورت کافر میشوی!»
گفت:«چرا؟»
فرمود:«چون تو شهادت خدای تعالی را در پاکی و عصمت فاطمه زهرا رد کرده‌ای و شهادت مردم را پذیرفتهای؛ همان طور که الان هم حکم خدا و رسولش را رد کرده‌ای و شهادت یک شخص بیاباننشین را قبول کرده‌ای، فدک را از او گرفتهای و گمان میکنی که غنیمت مسلمین است.
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:« مدعی باید دلیل بیاورد و تو سخن رسول خدا را رد کرده‌ای!!»
با این استدلال کوبنده دیگر کسی را یارای جواب نبود و مردم به همهمه افتادند و به یکدیگر نگاه تعجب میکردند.
بعضی گفتند:«به خدا قسم علی علیه السلام راست میگوید.»
مجلس به هم خورد و امیرالمؤمنین به خانه برگشتند.
ابوبکر به عمر گفت:«دیدی امروز علی علیه السلام با ما چه کرد! به خدا اگر بخواهد چنین کند، خلافت ما را تباه میکند؛ چه کنیم؟!»
عمر گفت:«نظر من این است که فرمان بدهی تا او را بکشند.»
ابوبکر گفت:« چه کسی میتواند او را بکشد؟»
عمر گفت:«((خالد بن ولید مخزومی|خالدبن ولید)).»
رفتند و جریان را به خالد گفتند، او هم قبول کرد.
ابوبکر گفت:«علی که به مسجد میآید، در موقع نماز در کنارش بنشین. وقتی سلام نماز را دادم، گردن علی علیه السلام را بزن.»
((اسماء بنت عمیس|اسماء بنت عمیس ))- که در آن زمان همسر ابوبکر بود- جریان را به امیرالمؤمنین خبر داد. امام پیغام داد که خداوند مرا حفظ میکند.
سپس به مسجد رفت. خالد کنار امام آمد و نماز شروع شد.
همه به نماز ایستادند. همین که ابوبکر برای تشهد آخر نشست، از گفته خودش پشیمان شد و ترس او را گرفت. بنابراین همینطور نشسته بود و فکر میکرد و جرات نداشت سلام نماز را بگوید.
مردم خیال کردند ابوبکر به اشتباه افتاده. ناگهان ابوبکر با صدای بلند گفت:«ای خالد آنچه را که گفتم انجام نده، السلام علیکم و رحمه الله و برکاته!»
امیرالمؤمنین رو کرد به خالد و فرمود:« ابوبکر تو را به چه کاری امر کرده بود؟»
خالد گفت:«فرمان داده بود گردنت را بزنم.»
امام فرمود:«این کار را میکردی؟»
خالد گفت:«به خدا قسم اگر نگفته بود « انجام نده » تو را کشته بودم.»
امام فرمود:«دروغ میگویی. به خدا اگر حکم الهی نبود، می فهمیدی که کدام دسته - من و شیعیانم ـ یا ابوبکر و پیروانش ـ ضعیفتریم.»
بعد با دو انگشت مبارک، گلوی خالد را گرفت و فشار داد.
خالد نعره بلندی کشید؛ به طوری که مردم ترسیدند. خالد قدرت حرف زدن نداشت.
بالاخره ابوبکر دست به دامان ((عباس بن عبدالمطلب|عباس))، عموی امیرالمؤمنین، شد.
عباس جلو آمد و شفاعت کرد. امیرالمومنین هم خالد را رها کرد.
منابع:
بحارالانوار، ج 29، ص 128 و 127 و 199.
مراجعه شود به:
((حضرت زهرا و فدک))
