ماههای قمری عبارتند از:
محرم،
صفر،
ربیع الاول،
ربیع الثانی،
جمادی الاول،
جمادی الثانی،
رجب،
شعبان،
رمضان،
شوال،
ذیقعده و
ذیحجه.
از این دوازده ماه، چهار ماه رجب، شوال، ذیقعده و ذیحجه به عنوان ماه های حرام شناخته می شود که هر گونه جنگ و نبرد در آن حرام شمرده شده است، سه ماه پشت سر هم و به اصطلاح (سرد) و یک ماه جدا و (فرد) است که آن ماه رجب است.
بعضی از مفسران قرآن تحریم جنگ در این چهار ماه را از زمان
« ابراهیم خلیل علیه السلام» می دانند که در عصر جاهلیت عرب نیز به عنوان یک سنت به قوت خود باقی بوده است، هر چند آنها طبق میل و هوی نفس خویش گاهی جای این ماهها را تغییر می دادند ولی در اسلام همواره ثابت و غیر قابل تغییر بوده است.
گفتنی است که تحریم جنگ در این چهار ماه در صورتی است که جنگ از ناحیه دشمن بر مسلمانان تحمیل نشود، اما در این صورت که مسلمانان مورد هجوم قرار گرفتند، آنان موظف به متارکه جنگ نمی باشند و باید از خود و کیان خویش دفاع نمایند، زیرا حرمت و احترام ماه حرام از ناحیه دشمن شکسته و نقض شدند از سوی آنان تحریم جنگ و خونریزی در این چهار ماه، حکمت و فلسفه زیادی داشته و دارد، که پایان دادن به جنگهای طولانی و دعوت به صلح و آرامش یکی از آنان است، زیرا هنگامی که چهار ماه جنگجویان اسلحه را بر زمین بگذارند، مجالی برای تفکر و اندیشه به وجود می آید و احتمال پایان یافتن دائمی جنگ بسیار افزایش می یابد.
قرآن کریم در آیه 36 سوره توبه به حرمت ماههای حرام تصریح فرموده است، در فقه اسلامی شیعی با توجه به روایات
اهل بیت علیهم السلام احکام دیگر همچون افزایش
دیه قتل نفس در این ماه ها، سخن گفته شده است.
منابع:
تفسیر نمونه ج 7 ص 405، تفسیر المیزان ج 9 ص 266، تفسیر البرهان، مجمع البیان ج 5 ص 50