تاریخچه ی:
لهو و لعب و سرگرمی در اسلام
لهو و لعب یعنی حرکت پوچ ولی معنی که فقط صرفا برای کشتن وقت فراغت است و هیچ ثمری برای دین و دنیا و آخرت آدمی ندارد امری است منفی، و مومن هرگز عمر خود را به بطالت نمی گذراند.
خداوند راجع به خود می فرماید ما بازیگر نیستیم: __و ما خلقنا اسماء و الارض و ما بینهما لاعبین__ انبیاء و مومنین را از لهو و لعب بدور معرفی مینماید: __والذین هم عن اللغو معرضون مومنون __و سرگرمی مومن را هدفدار معرفی می نماید.
امام باقر علیه السلام فرمود: بازی مومن چهار چیز است: تعمیر و رسیدگی به مرکب سواری، گفتگو با برادران ایمانی، خلوت و همنشینی با همسر، و ((نماز شب)) امام سجاد علیه السلام در مناجات ذاکرین فرمود: خدایا توبه می کنم: از هر لذتی، بدون ذکر تو: و از هر راحتی بدون انس تو: و از هر شادی بدون قرب تو: و از هر مشغولیتی در غیر مسیر طاعت تو. . .
با این منطق اندکی نگرش اسلام به مساله تفریح و سرگرمی روشن می شود: باید دور از لغو و پوچی باشد و هدفی والا در بر داشته و از سرگرمی صرف بودن و گذراندن مطلق جدا باشد.
منابع: قرآن، مفاتیح.