تاریخچه ی:
لعن
لعن به معنای دوری از رحمت خداوند است و آن نفرینی است که هر کس مستحق آن باشد بر او واقع می شود اما سب و شتم بمعنای فحش و کلمات زشت بر زبان جاری کردن است.
((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|رسول خدا ))و ((ائمه اطهار )) افراد خاصی را با ذکر نام آنها لعن کرده اند که در تاریخ مضبوط است و نیز افرادی را که دارای صفات خاصی باشند مورد لعن آنها قرار گرفته اند.
مثلا رسول خدا ((ابوسفیان ))یا ((عمرو عاص|عمروعاص ))یا ((مروان بن حکم|مروان ))یا ((یزید بن معاویه|یزید ))را لعن کرده اند و این نشانگر این است که این افراد روی صلاح را نخواهند دید و همچنین افرادی را بطور عموم مورد لعن قرار داده اند مانند بنی امیه یا آل زیاد یا آل مروان یا ((تعیین قاتل امام حسین علیه السلام|قاتلین امام حسین علیه السلام ))
بنابراین لعن کردن افرادی که مستحق لعن اند اشکالی ندارد، بله اگر لعن بیجا باشد به صاحبش برمی گردد چنانچه در روایت آمده است وقتی که لعن از دهان خارج می شود، اگر لعن آن ملعون جایز باشد بر ملعون وارد می شود والا به صاحب لعن یعنی لعن کننده برمیگردد یعنی از رحمت خداوند دور می گردد.
لعن نشانه برائت و بیزاری است و چون برائت از مشرکین و ملحد ین مورد رضایت خداوند است بنابراین همچنانکه زیارت اولیاء خدا ثواب دارد لعن دشمنان خدا هم ثواب دارد پس می گوئیم اللهم العن اعداء آل محمد الی یوم القیامه
منابع:
بحار الانوار، ج 72، باب 107، ص 208.