‹‹قصی بن کلاب بن مرّه ›› از شخصیت های بزرگ ((قریش)) و از اجداد پیامبر اسلام است که نسب پیامبر با پنج واسطه به قصی می رسد ‹‹محمّد بن عبدالله بن ((عبدالمطلب)) بن ((هاشم بن عبد مناف)) بن قُصی.

نام ‹‹ قصی›› زید است ولی چون مادرش فاطمه بنت سعد پس از وفات شوهرش کلاب به همسری ربیعه بن حرام قضائی در آمد فرزند بزرگش زیره را در مکّه گذاشته و قصی را که خردسال بود با خود برداشته و به میان قبیله قضاعه که خارج از مکه بودند آمد و چون قصی از مکه دور افتاد او را ‹‹قصی›› که بمعنی دور شده است نامیدند.

چون قصی بزرگ شد به هنگام حج مادر خویش را وداع کرده به همراهی جمعی از قضاعه که مقصد مکه داشتند به مکه آمد و آنجا نزد برادر خود زیره ماند تا بالاخره بزرگ و امیر قریش شد. منصب سقایت که (آب دادن حجاج را گویند) و منصب حجابت (که کلید داشتن خانه کعبه می گفتند یعنی او حاجیان را به مکه راه می داد) و منصب رفادت (یعنی طعام دادن) زیرا رسم بود که هر سال به قدری طعام آماده می کردند که برای همه حاجیان کفایت می کرد و منصب لوا (یعنی هرگاه قصی سپاهی از مکه بیرون می فرستاد برای امیران لشگر یک لوا می بست که تا زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله این سنّت بر قرار بود) و منصب نُهروه (یعنی مشورت و آن چنان بود که قصی در جنب خانه خدا زمینی خریداری نموده و خانه بنا کرد و از آن یک در به مسجدالحرام باز نموده و آن را ‹‹دارالندوه›› نام نهاد و هرگاه امر مهمی پیشامدی می شد بزرگان قریش در آنجا انجمن کرده و شور می نمودند).

به این ترتیب همه ((مناصب کعبه|مناصب مهم)) مختص قصی گشت و او بود که قریش را از پریشانی نجات داد و پراکندگان قریش را جمع کرده و هرکس را در مکه جائی معین داد و از این جهت او را ‹‹ مجّمع›› یعنی جمع کننده نیز گویند.

قصی پس از مجتمع ساختن قریش به آنان گفت: ای جماعت قریش شما همسایه خدائید و اهلبیت او هستید و حاجیان مهمان خدا و زوّار اویند بنابراین بر شما واجب است که ایشان را سیر و سیراب کنید تا زمانی که از مکه خارج می شوند››.

قصی چنان بزرگ شد که احکام او در میان قریش در حیات و پس از مرگ او مانند دین لازم شمرده می شد.
همسر قصی ‹‹ حُبّی›› دختر بزرگ مکه ‹‹ جلیل بن حبیّه›› است که چهار پسر برای او آورده است:

1-عبدمناف 2- عبدالعزی 3- عبدالقصّی 4- عبدالدار، که نسب پیامبر اسلام از طریق عبدمناف به قصی می رسد.