پدرش عاص بن وائل و مادرش نابغه نام داشت وی از قبیله بنی سهم یکی از طوایف ((قریش)) بود عمرو عاص پس از بعثت رسول خدا (ص) یکی از دشمنان سرسخت آن حضرت در مکه به شمار می رفت و برای آزار آن حضرت هفتاد بیت شعر سرود. کودکان مکه هنگامی که رسول خدا را می دیدند آن شعرها را با صدای بلند می خواندند و موجب ناراحتی و آزار آن حضرت می شدند از این رو رسول خدا (ص) فرمود: « خداوندا عمرو مرا هجو کرده ولی من شاعر نیستم و شاعری زیبنده من نیست تا پاسخ او را به شعر بگویم پس او را در برابر هر یک از حروف شعرش هزار بار لعنت کن.

هنگامی که نخستین گروه مسلمان برای فرار از آزار مشرکان به حبشه هجرت کردند بزرگان قریش عمروعاص را به سرپرستی گروهی به حبشه فرستادند تا از نجاشی بخواهد مسلمانان را تسلیم نماید ولی نجاشی نپذیرفت و عمرو عاص همراهانش دست خالی بازگشتند.

عمرو عاص از کسانی بود که در مسجد الحرام شکمبه شتری را بر سر رسول خدا (ص) انداختند. وی سرانجام اندکی پیش از ((فتح مکه)) سال هشتم هجری مسلمان شد و به این شرط که بدی های گذشته اش بخشیده شود با رسول خدا -ص- ((بیعت)) کرد .
رسول خدا (ص) پس از مسلمان شدن عمرو او را فرمانده ((غزوه ذات السلاسل|سریه ذات السلاسل)) کرد و پس از آن مأمور جمع آوری زکات مردم عمان شد.

عمروعاص در دوران خلفا از نزدیک ترین افراد به آنان محسوب می شد و در فتح شام از فرماندهان سپاه بود در دوران عمر مدتی والی فلسطین شد و سپس مامور فتح مصر گردید پس از فتح مصر خودش والی آن جا شد و تا چند سالی پس از مرگ عمر در این سمت باقی بود آن گاه ((عثمان بن عفان|عثمان)) او را عزل کرد و او به فلسطین بازگشت عمروعاص در این هنگام از منتقدان عثمان به شمار می رفت و به ندرت به مدینه می آمد.

عمرو عاص پس از قتل عثمان به ((معاویه)) پیوست و همه کاره دستگاه معاویه شد وی مردی بسیار با هوش بود و از زیرکان عرب شمرده شده است . او تمام زیرکی و هوش خود را برای مقابله با ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|امام علی علیه السلام)) به کار گرفت چنان که وی را فتنه انگیز اصلی ((جنگ صفین)) از ابتدا تا انتها دانسته اند ((جنگ صفین و ماجرای حکمیت|ماجرای حکمیت)) نیز با حیله های عمروعاص شروع شد و با حیله عمروعاص به فرجام رسید.

عمروعاص پس از شهادت محمد بن ابی بکر از سوی معاویه حاکم مصر شد و بر این سمت باقی بود تا سال 43 هجری که درگذشت.

1- هجو کردن یعنی نکوهیدن و دشنام دادن کسی به شعر در اشعار هجو معمولاً معایبی را به کسی نسبت می دهند و با الفاظ ناخوشایندی او را مسخره می کنند.