«عمرو بن خالد اسدی صیداوی» در کوفه از مردان شریف و از مخلصین اهل بیت علیهم السلام بود. او با مسلم بن عقیل قیام کرد و چون اهل کوفه به او خیانت کردند و مسلم را تنها گذاشتند، عمرو به ناچار زندگی مخفیانه‌ای را آغاز نمود تا این که شنید فرستاده امام حسین علیه السلام، قیس بن مسهر، به شهادت رسیده است و خبر داده که امام در راه است.
از این رو به همراه غلامش، «سعد»، به سوی امام شتافت و در راه به او پیوست. از دیگر افرادی که او را همراهی کردند، مجمع عبدالله عائذی و فرزندش، عائذبن مجّمع ، جنادة بن حارث سلمانی بودند و و پسر نافع بن هلال که اسب پدرش را می‌برد. سپاه کوفه این گروه را محاصره و از دیگر یاران امام جدا کردند.
امام حسین علیه السلام که چنین دید، برادرش، عباس علیه السلام ، را فرستاد تا آنان را با شمشیر از حلقه محاصره نجات دهد. عباس علیه السلام به تنهایی به سوی دشمن رفت و آنان را از محاصره دشمن رها ساخت. آنها مجروح و خونین بازگشتند ولی دشمن در بین راه دوباره به آنها حمله کرد و سرانجام همه‌ی آنها را به شهادت رساند.
عباس به سوی امام باز گشت و خبر شهادت آنان را رساند. امام علیه السلام چندین مرتبه فرمود:« خداوند آنها را رحمت کند.»


منابع:
ابصار العین، ص 66.

مراجعه شود به:

اولین تیر دشمن و آغاز نبرد

شمارشهدایی که در نبرد های تن به تن به شهادت رسیدند

پیوستن چند تن به اصحاب امام