غیب در لغت به معنای پنهان و ناپیداست. گاهی مراد از غیب پنهان بودن امری در رابطه با ؟؟؟ ادارکی به طور عموم است که در این جا می توان گفت دو قسم امور غیبی در رابطه‌ی با انسان وجود دارد: قسم اول- بعضی امور غیبی هستند که بطور مطلق از قلمرو حس و عقل و حتی یافت حضوری انسان خارج‌اند مانند ذات خداوند که در هیچ انسانی امکان راهیابی علمی به آن وجود ندارد البته به آن معنا نیست که بر وجود خداوند نیز نمی توان برهان اقامه کرد و از آن آگاه شد، خیر بلکه با اقامه‌ی برهان امکان علم به اصل وجود خداوند وجود دارد و نیز از راه علم حضوری نیز می‌توان به وجود خداوند پی‌برد. قسم دوم- اموری است که برای بعضی انسان‌ها امور غیبی و برای بعضی دیگر غیر غیبی و آشکار به حساب می‌آیند که مناسب است این نوع غیب را «غیب اضافی» نام کنیم. این نسبت و مقایسه ای که بین افراد آگاه و ناآگاه وجود دارد ممکن است در افراد یک زمان فرض شود و ممکن است در رابطه با انسان های گذشته، حال و آینده در طول زمان در نظر گرفته شود. نکته‌ای که ذکر آن لازم است اینکه غیب دان به کسی گفته می شود که این گونه امور غیبی را بداند، اما روشن است که کاربرد واژه‌ی غیب در مورد آنچه او از آن آگاهی دارد و در رابطه با خود او از آن جهت که عالم است معنایی ندارد همان گونه که همین امور غیبی پس از بیان و آشکار شدن توسط غیب‌دان، برای دیگران نیز حکم امور غیبی را نخواهد داشت. اگر در قرآن کریم، در مورد خداوند نیز صفت عالم الغیب بکار رفته، نبایستی توهم شود که اموری وجود دارد که از خود خداوند نیز پنهان بوده و سپس برایش آشکار می‌شود، بلکه باید دانست که این واژه‌ی غیب به ملاحظه‌ی عدم معرفت و آگاهی دیگران از این امور است. نکته‌ی دیگر اینکه گاهی غیب در مورد اموری است که در حال حاضر واقع است و طریق علم به آن نیز برای همگان از راه عادی ممکن است اما در رابطه با فردی خاص و در شرایطی خاص، غیب محسوب می‌شود.