عذرپذیری یکی از مکارم بزرگ اخلاقی است. اگر شخصی در حق انسان ستمی روا داشت و سپس به اشتباه خود پی برد و زبان به اعتراف و عذرخواهی باز کرد، نباید او را از خود راند، بلکه باید با حرکتی ناصحانه و پدرانه او را بخشید و از انتقام‌جویی و سرزنش خودداری کرد.
البته عذرپذیری نباید به گونه‌ای باشد که دیگران را نسبت به تضییع حق وی بی‌پروا کند. به همین دلیل انسان نمی‌تواند پیشاپیش بگوید هر که از من غیبت کند، راضی هستم. زیرا این جمله باعث بازشدن فضای گناه برای دیگران است. به همین جهت باید عذرپذیر بود ولی طوری باید عمل کرد که انسان خطاکار هم ادب و تربیت شود.

مراجعه شود به:
((اعتراف به خطا و اعتذار))