روز یازدهم محرم، هنگامی که می خواستند کاروان اسیران اهل بیت را از کربلا حرکت دهند، بانوان کاروان به عمر بن سعد گفتند:« شما را به خدا ما را از کنار کشتگان‌مان عبور دهید.» و هنگامی که بدن‌های پاره پاره شهدا را مشاهده کردند که زیر سم اسبها لگدکوب شده بود، شیون کردند و بر صورت خود چنگ زدند.
بنا به روایتی، سپاه عمر سعد، اجساد شهدا را روی زمین رها کردند و زنان کاروان را از روی عمد و دشمنی، از کنار آنان عبور دادند.
وقتی ام کلثوم برادر آغشته به خاک و خون و عریانش، حسین، را مشاهده کرد، خود را از بالای شتر بر زمین انداخت و بدن برادر را در آغوش گرفت.

قرة بن قیس تمیمی می گوید:« من به آن زنان نگاه می کردم. چون از کنار کشتگان عبور کردند، شیون سر دادند و به صورت خود چنگ زدند. اگر همه چیز را فراموش کنم، سخنان زینب، دختر فاطمه، را در لحظه‌ای که از کنار برادرش، حسین، گذاشت فراموش نخواهم کرد.
به خدا سوگند، بی‌قراری و مرثیه خوانی‌های زینب، دوست و دشمن را به گریه واداشت.»

منابع:
قصه کربلا، ص 409.
مقتل الحسین مقرم، ص 306
تظلٌم الزهرا، ص 225
نفس المهموم، ص 386
کامل ابن اثیر، ج 4، ص 81 و اللهوف، ص 56.


مراجعه شود به:

اسارت اهل بیت امام علیهم السلام