| | ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام)) پس از بازگشت از ((جنگ صفین)) در ((کربلا)) توقف کرد و نماز صبح را در آنجا به جا آورد. آن‌گاه دست پیش برد و مقداری از خاک آن سرزمین را برداشت و آن را بویید و گفت:« مرحبا به تو ای تربت! از درون تو گروهی محشور می‌شوند که بدون حساب به ((بهشت)) می روند.» | | ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام)) پس از بازگشت از ((جنگ صفین)) در ((کربلا)) توقف کرد و نماز صبح را در آنجا به جا آورد. آن‌گاه دست پیش برد و مقداری از خاک آن سرزمین را برداشت و آن را بویید و گفت:« مرحبا به تو ای تربت! از درون تو گروهی محشور می‌شوند که بدون حساب به ((بهشت)) می روند.» |
| | آن‌گاه چشمانش پر از اشک شد و جایی را نشان داد و فرمود:« این جا محل فرود آمدن شترهای آنان است.» سپس به جای دیگری اشاره کرد و فرمود:« اینجا محل فرود آمدن بارهای آن است.» و باز جایی دیگر را نشان داد و فرمود:« اینجا خون های آنها به زمین خواهد ریخت.» | | آن‌گاه چشمانش پر از اشک شد و جایی را نشان داد و فرمود:« این جا محل فرود آمدن شترهای آنان است.» سپس به جای دیگری اشاره کرد و فرمود:« اینجا محل فرود آمدن بارهای آن است.» و باز جایی دیگر را نشان داد و فرمود:« اینجا خون های آنها به زمین خواهد ریخت.» |
| | آن گاه فرمود:« خوشا به حال تو ای تربت که خون عزیزان بر تو خواهد ریخت. وای بر آنان از شما که آنان را می کشید؛ وای بر شما از آنان که شما را به سبب قتل آنها به آتش می اندازند!» | | آن گاه فرمود:« خوشا به حال تو ای تربت که خون عزیزان بر تو خواهد ریخت. وای بر آنان از شما که آنان را می کشید؛ وای بر شما از آنان که شما را به سبب قتل آنها به آتش می اندازند!» |
| | *بحار الانوار، ج 44، ص 255، ح 4. | | *بحار الانوار، ج 44، ص 255، ح 4. |
