عبدالله بن طارق بلوی انصاری، از تبار عرب قضاعه و از هم پیمانان ((قبیله اوس|قبیله اوس)) بود. وی از زمره مردم ((مدینه)) بود که پس از ((هجرت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم)) به اسلام گروید و در زمره اصحاب پیامبر درآمد. در ((جنگ بدر)) و ((احد)) در سپاه پیامبر بود و بر ضد مشرکان شمشیر زد. عبدالله بلوی بر اثر علاقه ای که به اسلام و احکام نورانی قرآن داشت، در مدت کوتاهی قرآن و احکام اسلام را فرا گرفت و در سال سوم هجرت به عنوان معلم قرآن و مبلغ اسلام انتخاب شد. وی به همراه برادر خود، معتب بن عبید، و نیز ((عاصم بن ثابت انصاری))، ((مرثد بن ابی مرثد))، ((خبیب بن عدی))، خالد بن بکیر، ((زید بن دثنه انصاری))، راهی سرزمین ((عضل)) و ((قاره)) شد.
وقتی آنان به ((رجیع)) رسیدند، ناگاه مورد تهاجم مردان مسلح قبایل عضل و قاره قرار گرفتند. عاصم، مرثد، معتب و خالد در همان صحنه به شهادت رسیدند و خبیب، زید و عبدالله به اسارت دشمن در آمدند.
مشرکان قبایل پیمان شکن عضل و قاره برای تسلیم آن سه اسیر به مشرکان ((قریش)) راهی ((مکه)) شدند. در منطقه «مر الظهران»، عبدالله بن طارق در یک فرصت مناسب خود را از بند رهانید و با مشرکان به نبرد برخاست. مشرکان که توان مبارزه تن به تن با وی را نداشتند، او را سنگ‌باران نمودند تا به قتل رساندند و در همان مرالظهران به خاک سپردند.
دو یار دیگر عبدالله را در مکه به مشرکان فروختند.

منابع:
الطبقات الکبری،‌ ج 3، ص 455؛‌
الاستیعاب،‌ ج 2، ‌ص 313؛‌
اسدالغابه، ‌ج 3، ص 284؛
الاصابه، ج 2،‌ ص 28؛