عبدالله بن طارق بلوی انصاری، از تبار عرب قضاعه و از هم پیمانان
قبیله اوس بود. وی از زمره مردم
مدینه بود که پس از هجرت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به اسلام گروید و در زمره اصحاب آن حضرت درآمد و در
جنگ بدر و
احد در سپاه پیامبر بود و بر ضد مشرکان شمشیر زد.
عبدالله بلوی بر اثر علاقه ای که به اسلام و احکام نورانی قرآن داشت، در مدت کوتاهی قرآن و احکام اسلام را فرا گرفت و در سال سوم هجرت به عنوان معلم قرآن و مبلغ اسلام انتخاب شد. وی به همراه برادر مادری خود معتب بن عبید و نیز
عاصم بن ثابت انصاری،
مرثد بن ابی مرثد،
خبیب بن عدی، خالد بن بکیر،
زید بن دثنه انصاری، راهی سرزمین
عضل و
قاره شدند.
عبدالله به همراه مبلغان اسلامی، وقتی به «
رجیع » رسیدند، به ناگاه مورد تهاجم مردان مسلح قبایل عضل و قاره قرار گرفتند. عاصم، مرثد، معتب و خالد در همان صحنه به شهادت رسیدند و خبیب، زید و عبدالله به اسارت دشمن در آمدند.
مشرکان قبایل پیمان شکن عضل و قاره برای تسلیم کردن آن سه تن اسیر به مشرکان قریش راهی مکه شدند. در منطقه « مر الظهران »، عبدالله بن طارق در یک فرصت مناسب خود را از بند رهانید و با مشرکان به نبرد برخاست. مشرکان که توان مبارزه تن به تن، با وی را نداشتند، او را سنگ باران نمودند تا به قتل رساندند. و در همان مرالظهران به خاک سپرده شد. و آن دو یار دیگر عبدالله را در مکه به مشرکان فروختند.
منابع:
الطبقات الکبری، ج 3، ص 455؛
الاستیعاب، ج 2، ص 313؛
اسدالغابه، ج 3، ص 284؛
الاصابه، ج 2، ص 28؛