از کسانیکه تن به بیعت با
یزید نداد، عبدالله بن زبیر بود. وی شبانه به
مکه گریخت و درآنجا ملازم شد و همواره در کنار کعبه به نماز و طواف مشغول بود. با ورود
امام حسین علیه السلام به مکه عبدالله هر روز یا دو روز در میان یک بار به زیارت آن حضرت نائل می شد، ولی در اضطراب به سر می برد، زیرا به خوبی می دانست که مادامی که امام حسین علیه السلام در مکه هست کسی با وی بیعت نخواهد کرد، زیرا امام علیه السلام دارای موقعیت خاص اجتماعی بود و مردم بیشتر از او اطاعت می کردند.
هدف از تظاهر عبدالله بن زبیر به عبادت به دام انداختن افراد بود و
حضرت امیرالمومنین علیه السلام درباره او فرموده است: « به نام دین دام می گستراند تا دنیا را به دست آورد» و بدون تردید عبدالله بن زبیر در مبارزه با حکومت اموی هدفش الهی نبود، بلکه در اندیشه به دست آوردن قدرت و زمامداری به سر می برد و این حقیقت را
عبدالله بن عمر نیز هنگامی روشن کرد که همسرش اصرار داشت تا با عبدالله بن زبیر بیعت کند و برای او از طاعت و تقوای عبدالله بن زبیر سخن گفت.
وی در پاسخ همسرش گفت: آیا مرکبهایی را که
معاویه در جریان حج بر آنها سوار بود مشاهده کردی؟ من بر این باورم که ابن زبیر هدفی جز دستیابی به آن شکوه و جلال را ندارد و عبادت و طاعت خدا را در این مسیر به کار گرفته است.
منابع:
قصه کربلا، ص 81 -
حیاة الامام الحسین، ج 2، ص 31.
مراجعه شود به:
عبدالله بن عمر و بیعت با یزید
عبدالله بن زبیر و خبر شهادت امام علیه السلام