عامر بن طفیل عامری، از اعراب قبیله « بنی عامر بن صعصعه » و ساکن سرزمین ((نجد)) بود. وی مردی سخاوتمند و از شاعران و بزرگان عرب جاهلی بوده است.

برخی او را از اصحاب شمرده و به پذیرش اسلام او تصریح نموده اند. ولی معروف و مشهور آن است که وی اسلام نیاورده و در حال کفر از دنیا رفت. گویند که پس از ((بعثت حضرت محمد صلی الله علیه و آله|بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم)) و در هنگام اقامت آن حضرت در ((مکه|مکه)) عامر به همراه پسر عمویش ((اربد بن قیس)) به قصد ترور و کشتن پیامبر از نجد راهی مکه شد. ((قریش|قریش)) که از قصد وی آگاه بودند، از آمدن وی شادمان گشتند. عامر وارد ((بیت الله الحرام - کعبه، خانه خدا|مسجد الحرام)) شد و به جستجوی ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم)) پرداخت و گفت: محمد کدام است؟ مردم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را به وی نشان دادند. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم درحالی که در حلقه یاران خود نشسته بود، عامر سر رسید و گفت: محمد تویی؟ فرمود: آری! عامر اندکی با پیامبر خدا گفتگو کرد و پرسید اگر مسلنان شوم چه امتیازی دارم؟ پیامبر فرمود: آنچه که مسلمانان از آن بهره مندند تو نیز از آن سود خواهی جست.

آنگاه عامر در قبال پذیرش اسلام، جانشینی حضرت را تقاضا کرد که حضرت به وی فرمود: این امر مربوط به خداوند است که به هر کس بخواهد ارزانی می دارد! عامر در این هنگام از حضرت خواست تا برخیزد که با وی کاری دارد؛ عامر به اربد بن قیس اشاره کرد که کار او را تمام کند. ولی با اعجاز خداوندی، اربد هنوز شمشیر را از نیام نکشیده بود که دست وی چون تکه چوبی خشکیده از حرکت باز ایستاد. حضرت با دیدن این صحنه فرمود: « __خداوندا شرّ آنان را از من باز دار__ ».

عامر بن طفیل و همراهش با دیدن این صحنه، شگفت زده و هراسان از مسجد الحرام گریختند. این سان بود که خداوند جان رسولش را حفظ کرد. نقل است که پس از آن صحنه اربد بن قیس به وسیله ((صاعقه)) آسمانی هلاک گشت و عامر به هنگام بازگشت به وطن بر اثر ابتلاء به بیماری ((طاعون)) درگذشت.

منابع:
اسدالغابه، ‌ج 3، ص 127؛ الطبقات الکبری، ج 1، ص 310