تاریخچه ی:
طایع خلیفه عباسی
!طایع خلیفه عباسی
« 381- 363 ق / 991-973 م»
((مطیع)) به انگیزه دچار شدن به بیماری فلج در 363 ق / 973 م، جایگاه خویش را به پسرش عبدالکریم ملقب به ((الطایع)) بالله واگذاشت.
با انتخاب ((طایع)) به عنوان خلیفه جدید، ترکان ((بغداد)) بر علیه ((عزالدوله بختیار)) برخاستند. عزالدوله به ((واسط)) گریخت و در چندین جنگ از ترکان شکست خورد و ناگزیر از عضدالدوله عمو زاده خود که فرمانروای فارس بود، کمک خواست. عضدالدوله هم با نیرویی گران بغداد را به چنگ آورد و ترکان را به سختی شکست داده آن ها را گوشمالی نمود و عزالدوله را بار دیگر بر بغداد مسلط ساخت.
در این اوضاع و احوال، خلفا خود را در وضع پریشانی احساس میکردند، اما آن چه که از ناراحتی آن ها می کاست، آن بود که افراد خاندان ((آل بویه)) غالباً با یکدیگر نزاع و دشمنی داشتند و ایالت های متصرفی ایشان در شرق ایران در دست افراد مختلف این سلسله بود که تنها در دوره ((عضدالدوله)) «366 - 372 ق / 976 - 983 م»، دولت مرکزی ((مقتدر)) وجود خارجی پیدا کرد.
در سال 367 ق / 977 م، عضدالدوله، عزالدوله را از بغداد بیرون راند و خود جای او را گرفت. عزالدوله در جنگی با عضدالدوله دستگیر و کشته شد. عضدالدوله در بغداد به نوسازی خرابی های دوره نابسامانی پرداخت، بازارها و مساجد را نوسازی کرده، پل های خراب شده را ترمیم و بیمارستان های عضدی را بنا نمود. پس از مرگ عضدالدوله در 372 ق / 983 م، پسرانش: ((صمصام الدوله))، ((شرف الدوله)) و بهاءالدوله بر بغداد فرمان راندند.
بهاءالدوله در 381 ق / 991 م، بر طایع خشم گرفت و او را از ((خلافت)) برداشت و القادر بالله را به جای او نشاند. طایع هفده سال و نه ماه خلافت کرد.