پس از آنکه یاران پیامبر با حضرت در حدیبیه بیعت کردند که نام این بیعت، بیعت رضوان است تکلیف مسلمانان روشن شد زیرا یا قریش با زیارت آنها ازخانه خدا موافقت می کند و یا مخالفت می کند و درگیری میان دوگروه حتمی است.

در همین هنگام عثمان بن عفان که آخرین نماینده اعزامی پیامبر به مکه بود برگشت و پیام قریش را رساند و اظهار داشت: مشکل قریش سوگندی است که یاد کرده اند که نگذارند شما و یارانتان با زور وارد مکّه شوید، در همین شرایط نیز سهیل بن عمرو از سوی قریش برای مذاکره به حضور پیامبر رسید و پس از مقداری گفتگو و مذاکره پیامبر،

علی علیه السلام را فرا خواند و دستور داد که پیمان صلح را اینگونه بنوسید: « بسم الله الرحمن الرحیم- سهیل مخالفت کرد و قرار شد نوشته شود باسمک اللهم و نیز وقتی علی علیه السلام به دستور پیامبر نوشت: هذا ما صالح علیه محمد رسول الله { این پیمانی است که محمّد رسول خدا با سهیل نماینده قریش بست}

سهیل گفت: ما اگر رسالت ترا قبول داشتیم با تو جنگی نداشتیم پیامبر به علی علیه السلام فرمود: لفظ رسول الله را پاک کن حضرت عرض کرد: مرا یارای چنین جسارتی نیست، در این هنگام پیامبر از علی خواست که انگشت او را روی همان نقطه بگذارد تا شخصاً آن را پاک کند و این کار صورت گرفت.

در این پیمان قریش و مسلمانان متعهد شدند که مدت ده سال دست از جنگ بردارند تا امنیت درنقاط عربستان مستقر شود و هر فردی از قریش اگر از مکه گریخت و به مسلمانان پیوست باید او را بسوی قریش بازگردانند ولی اگر فراری از مسلمانان به سوی قریش گریخت قریش موظف به بازگرداندن او نیست و مسلمانان و قریش آزادند که با هرقبیله ای خواستند پیمان برقرار کنند و محمد و یارانش از همین نقطه امسال به مدینه باز می گردند ولی درسالهای آینده می توانند به زیارت خانه خدا بیایند شروط به این که سه روز بیشتر در مکه نمانند و سلاحی جز سلاح مسافر (شمشیر) همراه نداشته باشند و مسلمانان مقیم مکه آزادانه می توانند شعائر مذهبی خود را انجام دهند و قریش حق مزاحمت ندارد و اموال دو طرف پیمان برای همدیگر محترم است و مال و جان مسلمانانی که از مدینه وارد مکه می شوند محترم است.

این پیمان در دو نسخه تنظیم شد و گروهی از شخصیت های قریش و اسلام آنرا گواهی کرد و یک نسخه به سهیل بن عمرو نماینده قریش و نسخه ای نیز به پیامبراکرم صلی الله علیه و آله تقدیم شد.

رسول خدا صلی الله علیه و آله پس از قرارداد در همان جا قربانی کرد و سر تراشید و مسلمانان نیز چنین کردند و از احرام خارج شدند و راه مدینه را پیش گرفتند.

مراجعه شود به:

غزوه حدیبیه