صفوان بن ((امیه بن خلف)) از رؤسای قریش و در آغاز دعوت پیامبر، از مخالفان سرسخت اسلام بود، پس از شکست مشرکان در جنگ بدر، صفوان، شخصی به نام عمیر بن وهب را تحریک کرد تا به مدینه رود و پیامبر را به قتل برساند و به او وعده های بسیار داد.

عمیر به مدینه آمد، پیامبر او را دیده و قبل از آنکه بخواهد کاری کند، پیمان پنهانیش با صفوان را یاد آور شدند؛ او اعتراف کرد و اسلام آورد.

هنگامی که مسلمانان به مکه آمدند و ((بلال حبشی|بلال)) بر بالای کعبه تکبیر گفت، صفوان گفت: سپاس خود را که پدرم قبل از آنکه چنین روزی را ببیند، از دنیا رفت.

پیامبر صفوان را در زمره« مؤلفه قلوبهم» می شمردند و لذا هنگامی که پس از فتح مکه فرار کرد، عمیر بن وهب برای او امانی گرفت و در پی او رفت و صفوان به مکه بازگشت.

او همچنان کافر بود و در جنگ حنین با مسلمانان جنگید اما پس از آن اسلام آورد، صفوان در زمان خلافت ((معاویه)) در گذشت.

منابع :

تاریخ گزیده ،‌ ص 242؛ عقد الفرید ، ج 1 ، ص 213 ، و ج 3 ، ص 265