ابو جعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی معروف به « ابن بابویه» و « شیخ صدوق » نزد اساتید زیادی و از جمله پدر خود تلمذ کرد و ادب و فقه را فرا گرفت .
پدر او « ابو الحسن علی بن حسین بن موسی قمی» نیز از فقها شیعی بود که با«
حسین بن روح » نائب سوم امام زمان نیز ملاقات داشت و به دعای آن حضرت صاحب سه فرزند شد که محمد بزرگترین آنهاست،و با اعاظم
شیعه زمان خود معاشرت داشت .
او برای ملاقات ابو عبدالله نعمت رقیب به
بلخ رفت و کتاب « من لا عفیره الفقیه» را بنام او نوشت. اواخر عمر در شهر ری زندگی می کرد که تحت سیطره آل بویه بود و « رکن الدوله» و وزیر او « صاحب ابن عباد»، او را بسیار گرامی می داشتند .
ابن بابویه به سال 381 ه.ق در
ری در گذشت و در همانجا مدفون گشت و مزار او تا کنون باقی مانده است. از کتاب های اوست: « من لا عفیره الفقیه »، « علل الشرایع »، « ثواب الاعمال »، « کتاب الخصال»، « کتاب الاعتقادات»، « عیون اخبار الرضا »، « کتاب التوحید»
منابع :
لغت نامه دهخدا