نام حضرت سکینه دختر امام حسین (علیه السلام) آمنه یا امیمه بوده است. مادرش
رباب دختر امرء القیس او را به سکینه ملقب ساخت. سکینه بی بی زنها و قبیله قریش بوده است.
وی دارای حصافت عقل و اصابت رأی بوده است گویند: او افصح و اعلم مردم به زبان عرب و علم و شعر و فضل و ادب بوده است و برای او قضایای فراوانی نقل کرده اند.
ابوالفرج از حضرت سکینه (علیها السلام) روایت کرده است که فرمود: پدرم و عمویم حسن (علیه السلام) در حق من و مادرم رباب چنین فرمود: لعمرک اننی لاحب دارًا تکون
بها السکینه و الرباب احبها و ابذل جُل مالی و لیس لعاتب عندی عتاب« به جانم سوگند که من خانه ای که سکینه و رباب در آن هستند دوست دارم. »« هردوی آنها را دوست دارم بیشترین مالم را برای آنان بذل می کنم و از عقاب دیگران باکی ندارم. »
سکینه در سال 117 هجری در مدینه به رحمت ایزدی پیوست و به خاطر جلالت شأن وی حاکم مدینه فرمان داد که جنازه وی را حرکت ندهند تا وی بیاید. چون دیر آمد سی دینار بهای کافور دادند و بر بدن مبارکش نثار کردند.
منابع: منتهی الامال، ج 1، ص 854.
مراجعه شود به:
وداع با اهل بیت علیهم السلام
واکنش سکینه در برابر پیکر امام علیه السلام
