تاریخچه ی:
سجده
سجده یکی از برترین نمودهای بندگی خداوند است.
((حضرت امام جعفر صادق علیه السلام)) فرمود:« سوگند به خدا، کسی که حقیقت سجده را در عبادات خود بیاورد، هرگز دچار خسران نخواهد شد.»
در این جا این سئوال مطرح می شود که حقیقت سجده چیست؟
«سجده » در ظاهر وقتی انجام میشود که شخص بر زمین بیفتد و همهی اشیا و افراد دور و بر خود را از جلو چشمش دور کند. در باطن نیز حقیقت سجده حاصل نمی شود مگر با فاصله گرفتن قلب و روح و خواست از آنچه غیر خداست و روآوردن تمام به مقام عبودیت در مقابل خداوند، که در نهایت به مقام « فناء » منجر خواهد شد که برترین مقام کمالی برای انسان است.
در روایات آمده است که سجده برترین اعمال بدن است و از سایر عبادات در نورانی کردن شخص، موثرتر. امام صادق علیه السلام فرمود:« نورانیت را در گریه و سجود یافتم.» و روایت شده که نزدیکترین حالات بنده به خداوند، حال سجده است؛ بخصوص اگر گرسنه باشد و سجده را با گریه همراه کند.
((حضرت امام سجاد علیه السلام)) سجده هایی بسیار طولانی داشت.
امام صادق علیه السلام فرمود:« هر گاه حضرت علی بن الحسین علیه السلام به نماز می ایستاد، رنگش تغییر می کرد، و هر گاه به سجده میرفت، سر بلند نمیکرد تا وقتی عرق از سر و رویش میبارید.»
و در روایتی دیگر فرمود:« حضرت علی ابن الحسین علیه السلام بسیار گریه می کرد و یکبار که در در کوه « جبان » (در اطراف مدینه) به سجده رفته بود، پس از اینکه سر از سجده برداشت، محل سجدهاش گویا در آب فرو رفته بود.»
مراجعه شود به:
((سجده های حضرت سجاد علیه السلام))