تاریخچه ی:
سجده
تفاوت با نگارش: 2
| - | (سجده) یکی از برترین نمودهای بندگی حضرت ق می باشد که ی توان در من انجام آن به عالی ترین کمالات نال مد. |
+ | سجده یکی از برترین نمودهای بندگی خداوند است.
((حضرت مام جعفر صادق علیه السلام)) فرمود:« سوگند به خدا، کسی که حقیقت سجده را در عبادات خود بیاورد، هرگز دچار خسران نخواهد شد.»
در این جا این سئوال مطرح می شود که حیقت سجده چیست؟
« سجده » در ظاهر وقتی انجام می‌شود که شخص بر مین بیفتد و همه‌ی اشیا افراد دور و بر خود را از جلو شمش دور کند. در باطن نیز حقیقت سجده حاصل نمی شود مگر با فاصله گرفتن قلب و روح و خواست از آنچه غیر خداست و روآوردن تمام به مقام عبودیت در مقابل خداوند، که در نهایت به مقام « فناء » منجر خواهد شد که برترین مقام کمالی برای انسان است. />در روایات آمده است که سجده برترین امال دن است و از سایر عبادات در نورانی کردن شخص، مؤثرتر.
امام صادق علیه السلام فرمود:« نورانیت را در گریه و سجود یافتم.»
و روایت شده که نزدیک‌ترین حالات بنده به خداوند، حال سجده است؛ بخصوص اگر گرسنه باشد و سجده را با گریه همراه کند. |
| - | ((حضرت امام جعفر صادق علیه السلام|امام صادق علیه السلام)) می فرماید: سگن به ند کسی ک یت سه را د ادت یرد هرگ چار خست ه در این این سو م می ود ک قیقت سجده چی ر ا، کل ای «جده » محقق نمی ردد اینکه ان از می اطراف خد با فتاد ب و زمین و کنر داشته و ز هم چی ود را محوب نمای و در باطن ی یقت سجده اصل نمی شود |
+ | ((حضرت امام سجاد علیه السلام)) سجده هایی بسیار طولانی داشت.
امام صادق علیه السلام فرمد:« ر گه ت عی بن الحسی ی السلم ه نما می یتاد ش غیی ی کرد، و هر گه ه سه ی بند نمی‌کرد تا وقتی ق از س و یش می‌ی.»
و در ریتی دیگ فمو:« ضرت لی اب لسن لیه لسلا سی ریه می رد یار که ر که « بان » ( اطراف دینه) به ده فت بو، پس از اینکه ده رداشت مح ده‌ا گوی در آب و ته ود.» |
| - | مگر با فاصله گرفتن به قلب و سرّ و روح و همه خواست و ادراک از آنچه غیر خداست و اقبال تام و تمام به مقام عبودیت در مقابل حضرت اله، که در نهایت این حالت متعالی به مقام « فناء » منجر خواهد شد که بررن مقم کمل ا نسان ات و ب معنای رسیدن به ادراک و شهود واعی تولید و نیستی محض خود و ماسوا است. |
+ | !منابع: />*بحارالانوار، 46، 64، 23 --- او کای |
| - | به هر حال در روایات آمده است که سجود افضل اعمال بدنی است و از سایر عبادات در نورانی نمودن انسان موثرتر است.
امام صادق علیه السلام می فرمایند: نور را در گریه و سجده یافتم و روایات شده که نزدیک ترین حالات عبد به خداوند حال سجده است بخصوص اگر گرسنه بوده و مشغول گریه باشد.
حال بر این اساس ((حضرت امام سجاد علیه السلام|حضرت سید الساجدین علیه السلام)) که سجده های طولانی و زیادی داشته اند در حال نماز و غیر آن که به سجده رفته اند آن قدر در سجده مکث کرده و مشغول مناجات و یاد حق بوده اند که عرق تمام صورت مبارکشان را پوشانیده و آب از سر و روی ایشان می ریخته است.
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: هر گاه حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) به نماز می ایستاد رنگشان تغییر می کرد و هر گاه به سجده می رفتند، سرشان را بلند نمی کردند تا اینکه عرق از سر و روی ایشان می بارید.
در نقل دیگر هم امام صادق (علیه السلام) فرمودند: حضرت علی ابن الحسین (علیه السلام)بسیار گریه می کردند و یکبار که در موضعی ریز و درشت در کوه « جبان » در اطراف مدینه به نماز ایستاده بودند به سجده رفته و پس از اینکه از سجود سر برداشتند کاّن در آب فرو رفته بودند و این به خاطر کثرت گریه های ایشان بود.
مراجعه شود به:
((سجده های حضرت سجاد علیه السلام)) |
+ | !مراجعه شود به:
*((سجده های حضرت سجاد علیه السلام)) |
