رکنالدین ابوالعلاء صاعد
مقتول 600 ق / 1204 م
رکنالدین ابوالعلاء صاعد بن مسعود ، نخستین فرد از صاعدیان
اصفهان است که شهرتی فراوان کسب کرد. از زمان شروع قدرت یافتن این خانواده در اصفهان و دستیابی آنان بر منصب قضاوت و ریاست حنفیان، آگاهی دقیقی در دست نیست، لیکن نام وی و فرزندش : رکنالدین مسعود به این جهت که آنان در پارهای از رویدادهای تاریخی آن دوران شرکت داشتند و ممدوح دو سراینده نامآور آن عهد یعنی؛ جمالالدین عبدالرزاق و فرزندش کمال الدین اسماعیل بودهاند. بارها در متون تاریخی و ادبی این زمان آمده است.
در این روزگار افزون بر حنفیان، شافعیان نیز در اصفهان بسیار بودند و ریاست آنان را
آل خجند بر عهده داشت. بیشتر اوقات میان پیروان این دو فرقه جنگ و خونریزی بود. گرچه کمالالدین چکامههایی نیز در ستایش برخی از بزرگان آل خجند دارد، اما پیرو سرسخت صاعدیان بود و با اینکه آنان چند بار او را از خود راندند، ولی با سرودن چکامههایی، دیگر بار نظر آنان را به خود جلب کرد.
بنا بر قراین تاریخی، چون خواجه نظام الملک وزیر و فرزندان وی شافعی بودند، در زمان
سلجوقیان بر اصفهان،
مسجد جامع آن شهر در اختیار شافعیان بود، اما چون سلطان محمد بن
محمود بن محمد بن ملکشاه سلجوقی به فرمانروایی رسید، لشکری به اصفهان فرستاد و فرمان داد که جامع شهر را از شافعیان گرفته، در اختیار رکنالدین صاعد قرار دهند.
از رویدادهای زندگی قاضی رکن الدین در اصفهان، حمله دشمنان به خانه او در 585 ق / 1189م بود. بر اثر این تهاجم، خانه وی به آتش کشیده شد و ویران گشت. وی پس از آن که یک بار دیگر خانهاش مورد هجوم واقع شد، گریخت و به غرالدین یحیی پناه برد. رکن الدین صاعد سرانجام در سال 600 ق / 1204 م با تیری که از سوی دشمنانش به سوی او رها شد، به هلاکت رسید.