-- امام حسین - علیه السلام - می فرماید: از پدرم درباره رفتار رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم در مجالس پرسش کردم، در پاسخ فرمود: پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم نمی نشست و به پا نمی خواست مگر آن که در یاد خداوند بود.
-- هیچ گاه جای خاصی را محل دائمی نشستن خود نمی کرد و دیگران را نیز از این کار باز می داشت، هنگامی که می خواست در جمعی بنشیند در اولین مکانی که در مجلس جایی برای نشستن بود می نشست و دیگران را نیز به همین کار وا می داشت.
-- به هر یک از همنشینان خود (از دیدار خویش) بهره ای مناسب می داد.
-- هیچ کدام از همنشینان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم گمان نمی کرد کسی ارجمند تر از او نزد پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم باشد.
-- با هر کس می نشست آن قدر صبر می کرد تا او از وی جدا شود.
-- هر کس از او حاجتی درخواست می کرد، یا به مقصود خود می رسید یا با سخنی آسان (کلامی دلگرم کننده) از نزد او باز می گشت.
-- مردم از اخلاق نیک او در گشایش و راحتی بودند و او برای آنان پدر بود.
-- همگان در نظر او، در برابر حق یکسان بودند.
-- مجلس او آکنده از بردباری، حیا، راستی و امانت بود.
-- در مجلس او صداها بلند نمی شد و هیچ کلام زشتی در آن بر زبان ها رانده نمی شد.
-- محفل او عاری از هر لغزش بود.
-- (همنشینان او) با یکدیگر به عدالت رفتار می کردند و هم دیگر را به
تقوی سفارش می کردند.
-- همگی فروتن (متواضع) بودند.
-- بزرگ ترها را ارج می نهادند و به کوچک ترها مهربانی می کردند.
-- هر نیازمندی را بر خود مقدم می داشتند و نا آشنا را گرامی می داشتند. (به امور او رسیدگی می کردند. )
مراجعه شود به:
ویژگی های گفتاری و رفتاری پیامبر - ص -