از اینکه پیامبر اکرم دو واژه « شبّر و شبیر » را به « حسن و حسین » تبدیل و ترجمه کردند و چنین بیان فرمودند: زبان من عربی است، بدست می آید که رعایت زبان ملی هر قوم در نامگذاری نیکوست و نامگذاری با اسم اجنبی نیکو نیست.
ولی دو نکته در اینجا قابل ذکر است: اگر زبانی در زبان دیگر همچون شیر و شکر مخلوط شد، بنحوی که انفکاک زبان دخیل در زبان اصلی، زبان اصلی را بی محتوا و بی رنگ می کند، نام نهادن با زبان دخیل نیکو است و نازیبا جلوه نمی کند.

همانند عربی نسبت به فارسی در حالیکه زبان انگلیسی هم اینک نسبت به زبان فارسی چنین نیست.
بهر حال از روایات بدست میآید که نام کودک را باید زیبا انتخاب کرد و نامهای زشت نباید انتخاب شود، پس ملی بودن یک نام برای نامگذاری کودک کافی نیست و شرط اول زیبائی و محتوای نام است.