حضرت زین العابدین (علیه السلام) در ارتباط با تبین جایگاه قرآن در جامعه و بیان اهمیّت آن تلاش وافری داشته اند. هم خود به آن و قرائتش اهتمام می ورزیدند و هم با تفسیر آن جامعه را هدایت می کردند. در این ارتباط چند حدیث وجود دارد:
1ـ «
زهری » می گوید: علی بن الحسین (علیه السلام) فرمود: اگر تمام کسانیکه در مشرق و مغرب عالم زندگی می کنند بمیرند، من بعد از این که قرآن با من باشد هرگز دچار وحشت نخواهم شد. و ادامه می دهد که حضرت سجاد (علیه السلام) هنگامیکه آیه مبارکه «مالک یوم الدین » را تلاوت می کردند، آنقدر آن را تکرار می کرد که نزدیک بود قالب تهی کند.
2ـ «زُهری » می گوید از علی بن الحسین (علیه السلام) شنیدم که می فرمود: آیات قرآن خزائن علم است پس هر گاه خزینه ای را باز نمودی برای تو شایسته است که به آنچه در آن است نظر نمائی و به دقت بنگری.
3ـ حضرت فرمودند: بر تو باد به قرآن! چرا که خداوند بهشت را با دست قدرت خود آفرید، یک خشت از طلا و یک خشت از نقره و ملاط آن را از مشک قرار داد و خاکش را از زعفران و سنگهایش را از لوء لوء. او درجات بهشت را به قدر آیات قرآن قرار داد. پس هر کس از آن بخواند به او می گوید: «بخوان و بالا برو » و هر کس داخل بهشت بشود در بهشت درجه ای بالاتر از آن نیست مگر پیامبران و صدیقین.
4ـ حضرت فرمود هر کس قرآن را در مکه ختم کند نمی میرد مگر اینکه رسول الله (صلی الله علیه و آله) را ببیند و منزلش را در بهشت مشاهده کند.
5ـ حضرت در تفسیر این آیه از قرآن «و لکم فی القصاص حیاه » (بقره/ 179) فرمودند: «لکم » ای امت محمد «فی القصاص حیاه » چون کسی که قصد کشتن داشته باشد و بداند که قصاص خواهد شد و از این رو از کشتن باز بایستد، این حیات و زندگی کسی است که به قتل اهتمام کرده است.
و حیات و زندگی کسی است که می خواست کشته شود و زندگی و حیات غیر آن دو از مردم است، هر گاه آنها دانستند که قصاص واجب است و هرگز دیگر جسارت به قتل بخاطر ترس از قصاص پیدا نمی کند «یا اولی الالباب » صاحبان عقول «لعلکم تتقون » بعد فرمود: ای بندگان خدا !! این قصاص کشتن شماست برای کسی که او را در دنیا می کشید و روحش را فانی می کنید. آیا شما را خبر ندهم به بزرگتر از این قتل؟ و آنچه که خداوند واجب فرموده بر کشنده او، چیزی که بزرگتر از این قصاص است ؟!! مردم گفتند بلی یابن رسول الله.
فرمود: آن این است که او را از نبوت حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) و از ولایت علی بن ابیطالب (علیه السلام )گمراه کند و او را به غیر راه خدا براند و با اتباع شیوه دشمنان علی و اعتقاد به امامت آنها او را دچار تعبیر و اعوجاج نماید و علّی را از حقش دفع کند و فضیلت او را انکار نماید و در زمینه لزوم اداء تعظیم واجب او بی مبالاتی کند.
پس این همان قتلی است که موجب می شود مقتول برای همیشه در آتش جهنم اهل خلود باشد و لذا جزا این قتل نیز همانند این است: خلود در آتش جهنم.
منابع :
بحارالانوار ، ج 46 ، ص 107 ، حدیث 102 به نقل از اصول کافی