تاریخچه ی:
دیدار عبدالله بن زبیر با امام حسین علیه السلام هنگام سفر به کوفه
حضور امام حسین علیه السلام در مکه برای ((عبدالله بن زبیر|عبدالله بن زبیر )) بسیار سخت و سنگین بود؛ چرا که مردم با وجود امام از اطاعت او سرپیچی میکردند. به همین دلیل هیچ چیز بیش از خروج امام حسین علیه السلام از مکه ابن زبیر را خوشحال نمیکرد. پس هنگامی که خبردار شد امام عازم کوفه است، نزد او رفت و گفت:« بنی امیه به بندگان صالح خدا ستم روا میدارند، و من از اینکه کسی علیه آنها قیام نمیکند بسیار بیمناکم و از عذاب الهی میترسم.»
امام حسین علیه السلام فرمود:« من تصمیم دارم به کوفه بروم.»
عبدالله زبیر گفت:« خدا تو را موفق بدارد! من هم اگر یارانی همانند یاران تو داشتم، از رفتن به آن دیار خودداری نمیکردم.»
او در دل از این تصمیم امام بسیار خوشحال بود، ولی برای حفظ ظاهر و ایمنی از زخم زبانها و اتهامات احتمالی، به امام عرض کرد:« اگر در همین جا بمانی و ما و مردم حجاز را به بیعت با خود دعوت کنی، به سویت خواهیم شتافت و با تو بیعت خواهیم کرد؛ چرا که برای خلافت، تو را سزاوارتر از ((یزید بن معاویه|یزید )) و ((«معاویه ))) میدانیم.»
مادرش اسماء دختر ابی بکر است. عبدالله در سال دوم هجرت متولد شد. علی علیه السلام فرموده است:« زبیر از ما شمرده میشد، تا این که عبدالله، فرزند او، بزرگ شد.»
در سال 64 هجری پس از مرگ معاویه، مردم حجاز و یمن و عراق و خراسان با او بیعت کردند و در روز 17 جمادی الاولی در 72 سالگی در زمان حکومت عبدالملک مروان در مکه به دار آویخته شد. (الاستیعاب، ج 3، ص 905)
منابع:
قصه کربلا، ص 157.
نفس المهموم، ص 167.
مراجعه شود به:
((عزیمت از مکه به سوی کوفه))