بودن امام (علیه السلام) در مکه برای عبدالله بن زبیر (1) بسیار گران بود؛ چراکه مردم با وجود امام حسین (علیه السلام) از اطاعت فرامین او سرپیچی می کردند و هیچ چیز ابن زبیررا از خروج امام (علیه السلام) از مکه خوشحال نمی کرد.

هنگامی که وی خبردار شد که امام حسین (علیه السلام) عازم کوفه است، نزد حضرت آمد و گفت: چه تصمیمی دارید به خدا سوگند که من از عدم مبارزه و ایثار علیه بنی امیه به خاطر ستمهایی که بر بندگان صالح خدا روا می دارند، بسیار بیمناکم و از عذاب الهی می ترسم.

امام حسین (علیه السلام) فرمود: تصمیم دارم به کوفه بروم. عبدالله زبیر گفت: خدا تو را موفق بدارد، اگر من هم یارانی همانند انصار و یاران تو داشتم از رفتن به آن دیار امتناع نمی کردم. ابن زبیر با وجود این که قبلا از این تصمیم امام بسیار خوشحال بود، ولی برای حفظ ظاهر و مصون بودن از زخم زبانها و اتهامات احتمالی به امام عرض کرد: اگر شما در همین جا بمانید و ما و مردم حجاز را به بیعت با خود فرا خوانید. به سوی تو خواهیم شتافت و با تو بیعت خواهیم کرد؛ چرا که تو را به امر خلافت سزاوارتر از یزید و پدر یزید «معاویه ) می دانیم.(2)

1- مادرش اسماء دختر ابی بکر است، در سال دوم هجرت متولد شد علی (علیه السلام) فرمود: زبیر از ما شمرده می شد تا این که عبدالله فرزند او بزرگ شد. در سال 64 پس از مرگ معاویه با او به خلافت بیعت کردند و مردم حجاز و یمن و عراق و خراسان بر طاعت او گردن نهادند.

و در روز 17 جمادی الاولی در سن 72 سالگی در زمان حکومت عبدالملک مروان در مکه به قتل رسید و بدن او را به دار آویختند. (الاستیعاب، ج 3، ص 905)

2- نفس المهموم، ص 167.

منابع: قصه کربلا، ص 157.

مراجعه شود به:

عزیمت از مکه به سوی کوفه