{FANCYTABLE(border=0)}
~|~ ~w:5% {picture=cinema.gif width=50 } ~rs:5 ~|~
~h:5 ~cbgc:#cc0000 ~|~ ~cbgc:#cc0000
~W:88% ::((تاریخ سینما))   ((سینما| سینماوتلویزیون))   ((گونه های سینمایی| گونه‌ها(ژانرها) ))   ((متحرک‌سازی))   ((فیلم‌سازی ساده))   ((معرفی کتاب‌های سینمایی |معرفی کتاب)) :: ~|~ ~w:7%
~h:5 ~cbgc:#cc0000 ~|~ ~cbgc:#cc0000

~|~
~~brown:@#22:دزد دوچرخه ( 1948- The Bicycle Thief)#@~~
~W:85% ~cs:3 {picture=bthief.jpg width=200 height=195 align=LEFT width=50 }
__~~purple:کارگردان :~~__ __ویتوریو دسیکا__.
__~~purple:فیلم نامه نویس :~~__ __چزاره زاواتینی__ ، بر اساس داستانی از __لوئیجی بارتولینی__.
__~~purple:مدیر فیلم برداری :~~__ __کارلو مونتوری__.

__~~purple:تدوین گر :~~__ __اِرالدو دا روما__.
__~~purple:آهنگ ساز :~~__ __الساندرو سیکوگنینی__.
__~~purple:تهیّه کننده :~~__ __ویتوریو دسیکا__.
__~~purple:بازیگران : ~~__ __لامبرتو ماگیورانی__ ، __اِنزو استایولا__ ، __لیانِلّا کارِل__ ، __ویتوریو آنتونوچی__ و __…__


@#22:~~brown:خلاصه داستان~~#@

W:85% ~cs:3__دزد دو چرخه__ ، درباره کارگر بی کاری به نام __آنتونیو ریچی__ است که بعد از مدّت ها بی کاری ، شغلی به عنوان چسبانندة آگهی های دیواری به دست می آورد ، امّا لازمة داشتن این شغل ، داشتن یک دوچرخه است. آنها دوچرخه ای داشته اند که برای گذران زندگی اکنون به گرو رفته ، به زحمت آن را از گرو در می آورند. در اوّلین روز کار ، هنگامی که __آنتونیو__ سرگرم کار است ، دوچرخه اش توسّط جوانی دزدیده می شود. آنتونیو ، درمانده ، از بیم آن که مبادا بدون دوچرخه کارش را از دست بدهد با پسر کوچکش ، __برونو__ ، جستجویی را در خیابان های __رم__ آغاز می کند.
بعد از آن همه تلاش ، سرانجام دزد را می یابند. دزد جوان غش می کند و مردم محل ، دور او را می گیرند و به آنتونیو به خاطر تهمتش اعتراض می کنند. آنتونیو عاجز از اثبات اتّهام ، پسر جوان را رها می کند و با پسرش به راه خود می روند. آن ها در بازگشت ، دوچرخة بی صاحبی می بینند. آنتونیو سعی می کند دوچرخه را بدزدد ، امّا صاحب دوچرخه سرمی رسد. آنتونیو جلوی چشمان معصوم و وحشت زدة پسرش مورد ضرب و شتم مردم قرار می گیرد ، امّا سرانجام به ملاحظة پسرش ، ‌او را به پلیس تحویل نمی دهند و او را با همان حالت درماندگی رهایش می کنند.


~W:85% ~cs:3 {picture=bthief2.jpg width=235 height=190 align=LEFT width=50 }
@#22:~~brown:درباره فیلم~~#@

((چزاره زاواتینی)) __( Cesare Zavattini )__ در مقام ((فیلم نامه نویسی |فیلم نامه نویس)) و ((ویتوریو دسیکا)) __( Vittorio De Sica )__ در مقام ((کارگردانی |کارگردان)) ، درعمدة آثارشان با یکدیگر همکار بودند. همکاری این زوج هنری بسیار موفقیّت آمیز بود و آن ها در دوران اوج ((فرهنگ اصطلاحات و واژگان سینمایی (ن) |نئورئالیسم)) در __ایتالیا __، با هم بر قلّة افتخار بودند.

__زاواتینی__ مدت درازی __روزنامه نگار__ بود و این حرفه به او کمک کرد که جامعة خود و مردمان آن را بهتر بشناسد و با دردهای گریبان گیر توده ها بیشتر آشنا شود. فیلم نامه های نئورئالیستی زاواتینی آکنده از صراحت ، خشونت و صداقت بود و محتوای آن ها را بیشتر حقایق تلخ و سخت زندگی مردمی تشکیل می داد که هرگز مدافعی نداشته اند و ناگزیر انتقاد اجتماعی تندی در تمام این آثار مستتر است. زاواتینی موفّق شد اندیشة خود را برای مدّتی به تحقّق برساند و جزء پایه گذاران نهضتی با شد که نقطة عطفی در سینمای ایتالیا محسوب می شود.

دسیکا از کارگردانان معتبری بود که تا دهة __1950__ یعنی پایان کار نئورئالیسم در این جنبش کار کرد. او از اواخر دهة__1930__ فیلم سازی را با یک سلسله کمدی سنّتی طبقة متوسّط آغاز کرد ، اما خیلی زود جذب موجی شد که سینمای ایتالیا را در می نوردید ، یعنی نوع جدیدی از واقع گرایی که آن را__ نئورئالیسم__ می نامیدند.

__زاواتینی__ و __دسیکا __نخستین تجربه نئورئالیستی خود را در سال __1946__ و با فیلم ((واکسی)) ارائه کردند ، اما __دزد دوچرخه__ اوج سینمای نئورئالیستی دسیکا و زاواتینی ، و تابلویی زنده از اوضاع واحوال خاصّ ایتالیا ی بعد از جنگ بود. این فیلم بیش از __واکسی__ مورد تحسین جهانی قرارگرفت ، چنان که برخی از منتقدان آن را مهم ترین فیلم پس از جنگ دانستند. زواتینی فیلم نامه را بر اساس رمانی از __لوئیجی بارتولینی__ نوشت و دیدگاه خاص نئورئالیستی اش را به آن تزریق کرد.

بعد از جنگ ، بیکاری در شهرهای ایتالیا به اوج خود رسیده بود و به یکی از مهم ترین معضلات اجتماعی تبدیل شده بود و در این شرایط ، رمان __بارتولینی__ به خوبی تصویر گر این فضا و موقعیت بود.
دزد دوچرخه با انبوه بیکارانی که برای به دست آوردن شغل لحظه شماری می کنند ، شروع می شود ، که __آنتونیو__ __ریچی__ نیز یکی از آنهاست. درادامه که آنتونیو ، کاری ساده و بی اهمیّت پیدا می کند ، هر لحظه ترس آن را دارد که این کار را از دست بدهد و سرانجام هم کارش در معرض خطر قرار می گیرد و تلاش او برای نگه داری شغلش به دزد شدنش منتهی می شود. کاری که ممکن است دیر یا زود همة بیکاران به آن دست بزنند. در واقع سراسر فیلم مملو از اشارات و نکات دقیقی است که همگی سعی دارند زوایای پنهان بیکاری ، قربانیان آن و نارسایی نظام اجتماعی را نشان دهند.

نکتة مهم دیگری که در فیلم وجود دارد ، همراهی پسر آنتونیو ( برونو ) با او درجریان جستجوست. او همچون ناظری است که فقر، زشتی ها و مشکلات اقتصادی ، اجتماعی جامعه ای را که در آن زندگی می کند ، می بیند و به ویژه جایگاه پدرش را ، که تنها حقارت و تنهایی نصیبش شده است و در انتقام گرفتن از جامعه ای که او را به این مرحله رسانده نیز ، ناموفق است. برونو در انتها با چشمان گریان همراه پدرش به راه می افتد در حالی که به نظر می رسد سراسر وجودش را خشم فرا گرفته.

این فیلم ، موفقیّتی جهانی به دست آورد و علاوه بر تجلیل های فراوان ، جایزة ((اسکار)) سال __1949 __را به عنوان __بهترین فیلم خارجی__ نیز به دست آورد. روایت سرگردانی قهرمان داستان در سطح گسترده ای مورد تقلید کارگردان های دیگری قرار گرفت. حتّی یک کمپانی آمریکایی پیشنهاد کرد که دسیکا و زاواتینی همین فیلم را مجدّداً در هالیوود بسازند ، اما آنها قبول نکردند ، زیرا واقعیّت این است که تمام قدرت دسیکا در بازسازی و تجسّم ایتالیای بعد از جنگ بود ، ایتالیای بی کار ، درمانده و فقیر و مردم مضطرب ، مأیوس و غمگین. هنر پیشة این فیلم یک فرد عادّی و یک کارگر معمولی بود که قبل از فیلم برداری خود مزّة بیکاری را چشیده بود و بعد از پایان فیلم هم باز بیکار ماند. به این ترتیب چگونه ممکن بود این فضا و آن آدم ها را در شهر مرفّه و لوکسی چون هالیوود و به کمک دکور و گریم مجسّم کرد.

این فیلم همه مولفه های سینمای نئورئالیستی را داشت ، از جمله بهره گیری از مکان های واقعی ، استفاده از هنرپیشه های غیر حرفه ای ، ماجرایی اجتماعی و تاثیر گذار و ... .
این فیلم به حق یکی از مهم ترین فیلم های نئورئالیستی و یکی بهترین فیلم های تاریخ سینمای ایتالیا است.
{FANCYTABLE}