، سرزمینی است در هشت منزلی
مدینه که در راه
شام واقع است. این ناحیه در عصر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم دارای هفت قلعه به شرح زیر بوده است :
1. حصن ناعم
2. حصن تموص یا حصن ابی الحقیق
3. حصن السلالم
4. حصن الشق
5. حصن النطاه
6. حصن الوطیح
7. حصن الکتیبه
سرزمین عنوتاً و به قدرت شمشیر در سال هفتم هجرت به دست حضرت علی علیه السلام فتح شد. اولین حصن و قلعه ای که در فتح شد،« حصن ناعم» بود و سپس حصن قموص که بزرگترین قلعه بود به دست حضرت علی علیه السلام گشوده شد. آنگاه حصن شق و نطاه و کتیبه و وطیح و سلالم به ترتیب فتح شد.
گویند که حصن فطاه، حصن
مرحب خیبری و قصر وی بود و در حص کتیبه نیز« صهباء» زندگی می کرد که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم در همانجا با وی کابین بست. در وجه نام گذاری گفته شد که نام شخصی به اسم« قانیه بن مهلائیل» بود که وی نخستین شخصی بود که در آن منطقه مسکن گزید و بعد ها آن منطقه به اسم وی نام گذاری شد.
نقل است وقتی فتح شد، اهالی آن از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم خواستند تا حفظ و نگهداری ساختمان و نخلستانهای آن را به یان واگذار نماید. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم نیز قسمتی از سرزمین را به آنان واگذار نهاد تا به عنوان عامل بر نخلستانها و مزارع، انجام وظیفه نمایند و مالیات و
جزیه را پرداخت نمایند. این پیمان برقرار بود تا عصر حکومت عمر که وی اهالی را به شام کوچاند و آن سامان را بین کسانی که پس از فتح، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم برای آنان سهمی تعیین نموده بود، تقسیم نمود .
منابع: مراصد الاطلاع، ج 1، ص 494/ معجم ما استعجم، ج 1، ص 521/ معجم البلدان، ج 2 ، ص409.