تاریخچه ی:
خواجه عبدالله انصاری
تفاوت با نگارش: 4
| - | ::~~red:فیش ناتمام است.~~:: | |
| | V{maketoc} | | V{maketoc} |
| | + |
|
| | + |
| | + | | |
| | + | | |
| | + | {img src=img/daneshnameh_up/4/45/ansary2..JPG} |
| | + | |
| | + | |
| | + | | |
| | + | __نگاهی به زندگی پیرهرات__ |
| - | :: {picture=ansary2.jpg}::
رای ما، ر کابی ک ب نم نجات نامه اجه عالله نصا یر ن عی پنه و ل 1373 منتشر شده است بی توجهی ب ای ام کملاً مشهود است. نان نونه بارت "الهی، عاجز سگدام، نه آنچه دارم انم و نه نچه دانم دام" و ار و فق ه فاصله چا ه کرار شده است و ز این موارد در برگزیده مکور کم نیست. |
+ | رباره گ و رح ا ی ات، ااع یای ر ت یت و ز چند کتب -که اب امادتی نا "نات الاس "دارمن ((امی )) ا- ر ال ال هی رباره او اقی نمانده ست. |
| - | ه هر تقدیر، سزاوا است که پیا کلا، ما حق و پژوهران اجمندی ک ا آثار ویش ای حقیر را تدوین و نیم این تاب یای کده اند، سپری کنم. |
+ | واه اله اار ا 396 .ق دنیا مد ر ا 481 هـ.ق در شت و "گازراه" هرا ه خاک سپده . |
| - | __ای ب زندگی یهرات__ |
+ | ر ا ابمنصور انصاری از فرزندان ~~red:ابو ایوب اصاری~~ ست که حضرت رسول اکرم (ص) هنگام هجرت به مدینه، در منزل او فرود آمدند. |
| - | کمتر کسی است که با عران و ب ان مر بوم نا باشد و نام وا بداله اای، مر به "پیر هرات" و مناجاتهی ا ا ننیده اشد. درباه نگی و شر ا پی هران، اعات یادی در ست نی و ر چند کتاب ب جا انده عصار قبل که قل اعتادترین آها نفحات اان عبدالرحمن امی است آن هم ب ختصار، شر حا قبل وجهی رباه و بای ده است. |
+ | ابمنصو، مری طاب نش و ما ینی بود، اا ا ک به هرات آمد و تکی انوده اد ا نیی مور لاه ش که همان ان ود دور فت ولی ین جد ریق ات ایان نستن آمگار فر ویش واه بدا د. |
| - | خواجه عبدالله اصاری در وز جمعه دم شعبان ا 396 هـ.ق در گذشت و در "گازرگا" هرات به خاک سپد شد. از نام و صل و سب مادر خوه بدالله چیزی نمی دنیم اما پدر ا بولمنصور م نار از رزندن بوایو اصاری ست که حضرت رسول اکر () هنام جرت به مدنه ر منزل او فرود آمدند. |
+ | خواجه عبدالله الین رهمای دگی و خسی مو خو ا د را کب لم و م، د وی ی اد می وید: |
| - | یر ها د مو گونی تل و کی اواد ر وی ی وید: |
+ | "ن هفا و اند ال علم آموم و وشتم و رنج برم. در اعتقد، ال از پدر خود موتم ک اد بود قی و ا وع، ک کسی آن نان نتوانستی بود". |
| - | ابنصور ب، ب ریف ه یلی می ده است. وقی نی شریف گته ست که اوو ا ی که مر ب زنی کند پر ن گفت است ک م رگ نمی واهم! ن را د کر است. یف گف ست که آخر زن خوهی و ت ر ی آد اما چه سری! چون به هرات زن خاسته من ه ین دم. |
+ | خواجه عبداه انصاری وب صر به ار می د. او ری ی یست که ا یک سو و لم یداد ی کر از در س تای عمم رم اندیه ای ینی و رفی تا یی که گوه و کار هیی هچون هرات و نیاب پ از خاقاه ی فیان د. |
| - | ومنو مدی طال ان عارف دیی ود ا س از آنکه هرا مد و تال ایر کرد ا عوام مورد اه در افتاد و اگ چ در ری داق ایمان ستین آمگار فرزند خیش خواج بدالله بو ا ود این و فزد د را ال اصلی جییش از عا افنه می دانت. |
+ | یا انق ا در ده کودک انی اه بداله انری ر خراا و یژه رات و نیشار ندا ای ات ک ین گما ا بر ی اگید که بی دم ی د صوفی ده د یا این وه عا اه ان. |
| - | خواجه عبدالله اولین راهنمای ندی و نخسین ش خود ا در اه کب و در ویش ی داند و ی گوید: |
+ | خواجه عبدالله انصاری، از همان وران کودی و نوجوانی، نبوغ خود را در فهم و درک مسئل دینی شا داد. براساس آچه خو خواجه عبدالله گفه است در نه الگی به احتی قادر به ادن و و و در دود هفتاد هزار بیت شعر ارسی و صد بیت شعر عربی از معاصران و متقدمان خود را حظ ره بود. |
| - | من هفتا و ا م موم نوم و رنج م. اعتاد ال از پر د آموتم ک ا بو و مقی و و، که کی ن چنن ننتی بود نتوانستی ورزید که وی. |
+ | ا ی ر ی چدن زر د متبر یز یانگ بو و لهی دی بود است. |
| - | و به ایکه اومنور، و زند را ر توف و قصر ی دا می گوید: |
+ | خوه عبلله در تالی اث جا نده از ضرت رسو ک (ص) رنج سختی زیادی کشید، تا جایی ک و می گوید: |
| - | پر من در مجردی قتی افی داشته د و فراغت ل ما د و رزن ااده بود و آن از دست ی بشد. ا مللت می کد و لنگی می نمود و با ما در دتنگی گفت: "میان ن و شا دری تش با!" اا ه گناه کرده بودیم؟! وی و زن خواست و فرزنآد. |
+ | "نچه م کیده در ل دی مطی (ص) رگز ک کیده باشد. یک منل از یشا ید ران می آمد، و من در کع ی رفتم جزوه ا حدی ه شکم با نهاده بودم تر ند." |
| - | ابر در و دلتگی لل، ا هرا ه بل زد ماد خ ریف مزه عی ت و در هان ا از عالم اک رت بس و در مان ی ه اک رد شد. |
+ | خواجه عبدا تی حظه ای از عمر گرانقدر و را در بطالت بیهودگی تف ک، تا ایی که ا لو سیده دم ا ی ز یه شب ی قت خود را به رائت یات کلام الله مجید و امل در ن سپی می کرد و یا در کار عالمان ه موظه و گفه هی آنان گو ی کرد. ا می گوید: |
| - | خواجه عبداله اری ز نوابغ عصر خود به شمر می آمد. او در عصری ی زیست ه ا یک و فق و ظلم بید می کرد ز دیگر سو تمایل عموم مردم به ادیشه های دینی و عرفانی تا جایی بود که گه و کنار شهرهایی همو رات و نیشابور را خانقاهها انباشته بودند. |
+ | "هه نوشمی و رزا و ب کرد ودم. نانکه ا هیچ راغت نبودی." |
| - | دکتر رر وایی در ین باره می نوید: |
+ | بدیهی است در ن شرایط اسازگار ک فقر و تیدستی خصوصیت بارز حیات مادی آن دوره ود، در جستجوی دانش بودن و همه عمر خود را صرف کسب معرفت کردن، کار ساده ای به نظر نمی رسید. خواجه عبدالله انصاری در اوج فقر جز به "معرفت" نمی ندیشید. |
| - | خانقاههای متعدد صوفیان چه ر هرات و چه در نیشابور و چه در شهرهای دیگر خراسان، نه تنها محل اجتماع مشایخ صوفیه و مریدان و مراکز رفت و آمد و حلقه ارتباطی مشایخ بود بلکه از جهت نشر و ترویج معارف اسلامی و عرفانی و تعلیم و ارشاد مریدان، سهمی متر از مارس علوم دینی نداشت. کثرت خانقاهها و کثرت عدد صوفیه در دوره کودکی و جوانی خواجه عبدالله انصاری در خراسان و به ویژه در هرات و نیشابور به اندازه ای است که این گمان را بر می انگیزد که بیشتر مردم یا خود صوفی بوده اند یا به این گروه ارادت می ورزیده اند. |
+ | خواه بدالله در این مورد گفته است: |
| - | واج دالله صار هن وران کودکی وجوانی، نبو د ا ر فهم و درک مئل دیی شن دد. براس نچه یر ات خود گفه ات، در نه ساگی ری ادر ب خان بود و در حد تاد زار بیت شعر اسی و صد بیت شعر عربی از معاصران تقدمان د حاظه داشت. ظر از عر، از برداشتن سیصد هزار دیث با دین هزار سد عتبر نیز بیانگر بغ ا لهای عد عمر ه ت. |
+ | "ا پاه مقری می به آن واند؛ ون بز دمی ه درس مول شد ب ش د چرا دیث ی وتمی و فات نا رن نوی. ادر ن ان پر ه ک بودی و در دن ی های در میان شتن. حاه و تی را ف داده ود هر زیر م ن ی، مر ی." |
| - | خواجه عبدالله در لی ی ه من ا حضرت سل اکرم () ن و رات زیادی ب جان خری ا جایی که خو می گوید: |
+ | خواجه عبدالله در یث و ، مر عمای بسیای حضور داشت، ا کسی که رمو وف و حیقت را ه او نمود، ((شیخ ابالحسن خرقانی)) و. واجه عبدالله خود می گوید: |
| - | نه من کی ا طب حدی می () کس نکی باشد. یک ز از یشار، یاد ک باران می آمد، و من در رکوع می فتم و جزوه های یث، شکم باز نده بودن تا ر ش. |
+ | "ر من ای دیمی یق دنی ا ی با آن در می میمی، یی ن با ی." |
| - | خو عبدال تی ه ی عمر رادر ود را ر بطات و بیهدگی ف نکرد تا یی که لوع پیده د پسی ا نیمه ب، یا ت خود به قرائت یات کلام الله مجید و تال در آن سپری می ر و یا در محضر بگن ر ی گو جن به مواعظ و خاب های آنان می رد. او می گوید: |
+ | نخی لات خه دال ا رقای هگ ا که ال 424 ه یات ا خد هرات ا ترک می کند و نگام بگت ج با خانی برو می شود. |
| - | ه رز بنوی و روگر ود رد و. چناکه مرا هی رغت بودی. |
+ | خرای یز با دیدن خو عبدالله که جوانی پرشور و هومن ود، و رامی داشت وج عبداله در ای ور ی گوید: |
| - | دیهی است د آن رایط سازگ که فقر و تهیدستی صیت باز حیات ادی ن وره بو، در جستجوی نش بون و همه عمر خود را مصرف کسب عرف کردن، کار ساده ای به نر نمی رید. خاج عداله انصاری در وج فقر ز ب "رت" نمی اندیشی، چنانکه و می گوی: |
+ | "میدن رقانی ا گفن که سی ات ک ب وی ب می داری. رگ نده ایم که کی ر چا تعی کند که و ر چ نیکو داش که و ا." |
| - | ادا پگاه به مقری شدمی به قرآن خواد؛ چن باز آمدمی، به درس مشغول شدمی ه شب در چرا، حدیث می نومی و فاغت نان خوردن نبودی. مادر من نان پاره لقمه کده بودی و در دهان من می نهادی در یان نوشتن. حق سبحانه و تعالی ما حفظی داده بود که هر چه زیر قلم من گذشتی، مرا حفظ شدی. |
+ | اه عبدا به دیر ((اوی ابی الیر)) هم رته ات. |
| - | خواجه عبدالله ذکیر و فسیر قرآن را در محضر خواجه مام یحیی عمار آموخت؛ همان کی که نستین بار، روش علمی سب و تعلیم لو قرآنی را با خد به هرات آورد. خواجه عبدالله می گوید: |
+ | خواجه عبدالله راره یوه نی ویاه خود می گوید: |
| - | ار من وی را ندیدمی، دهان باز نتوانستمی کد در تکیر و تسیر. |
+ | "من بسیار به جامه عاریتی مجلس رده ام و بسیار به گیاه خوردن و آن وقت یاران داشتم و دوستان و شاگردان، همه توانگر بودند، هر چه من خواستمی بدادندی، اما من نخواستمی و ر اشان پیدا نکردم و من گفتمی چرا ایشان خود ندانند که من هیچ ندار و از هی کس چیزی نخواهم؟ من خُرد بودم هنوز، که پدر من دست از دنیا بداشت و دنیا همه بپاشید و ما را در رنج افکند، و ابتدای درویشی و محنت ما از آن وقت بود. من به زمستان جبه نداشتم، و سرمای عظیم بود و در همه خانه من بوریا یکی ود، چندان که بر وی بخفتمی و نمد پاره ای که بر خود پوشیدم. اگر پای را بپوشیدمی سر برهنه شدی. و اگر سر را بپوشیدمی پای برهنه شدی؛ و خشتی ک زیر سر نهادمی و میخی که جامه لباس بر آن کردمی و بیاویختمی." |
| - | امم یحیی عمار که ذوق و نبوغ خارق العاده خواجه عبدالله ا دریافته ود ارادت خاصی به او دات تا یی که ا ا به جانینی ود اب کرد. خواجه بدالله ی گوی: |
+ | ا خواجه عبدالله ثار ادی به جا مانه ا که اغب نها به ن (( )) و هگین ست. |
| - | من چهارده ساله بودم که خواجه یحیی، قهند زیان را گفت که عبدالله را به از ارید که از وی بوی ممی ی ی. /> سال 422 هـ.ق هنگامی ک واجه عداله بیست و شش ساله بود، اما یحیی عمار به جهان باقی افت و در وصیتنامه خود، خواجه عبدالله ر به نیبت وی معرفی کرد. |
+ | خواجه عبدالله شعر هم ی روده ولی بیر شش ب ب رساله های عد است. />
/> align=left> /> />| />{img src=img/daneshnameh_up/8/86/406218.jpg} /> | /> /> |
