تاریخچه ی:
خلیج فارس
خلیج فارس از شمال با ((ایران))، از سمت غرب با ((کویت)) و ((عراق)) و از جنوب با ((عربستان))، بحرین و امارت متحده عربی همسایه است وسعت آن 240،000 کیلومتر می باشد که از این حیث به ترتیب پس از خلیج مکزیکو و خلیج هودسن قرار دارد.
خلیج فارس توسط ((تنگه هرمز)) به ((دریای عمان)) و از طریق آن به دریاهای آزاد مرتبط می گردد. جزایر مهم آن عبارتند از: ((خارک))، ((ابوموسی))، ((تنب بزرگ))، ((تنب کوچک))، ((کیش))، ((قشم))، و ((لاوان)) که تمامی آنها متعلق به ایران است.
در خلیج فارس و سواحل آن معادن سرشار ((نفت)) و ((گاز)) قرار دارد و مسیر انتقال نفت کشورهایی چون کویت، عربستان و امارات متحده عربی می باشد که از این حدیث منطقه ای مهم و استراژیک محسوب می شود. بندرهای مهمی در حاشیه خلیج فارس بنا گشته اند که از آنها می توان بندر شارجه، دوبی، ابوظبی و بندر عباس را نام برد.
دریانوردی در خلیج فارس سابقه بسیار طولانی دارد ولی اولین مدارک قطعی در این زمینه به قرن چهارم قبل از میلاد مربوط است.
پس از بسته شدن راه تجارت بین شرق و غرب در دوره عثمانی، پرتغالیها متوجه این خلیج شدند، به طوری که سراسر قرن شانزدهم میلادی خلیج فارس تحت نظارت پرتغالیها بود.
پس از آنکه ((انگلستان)) متوجه آن شد و توانست کشورهای رقیب را از آن خارج کند در آغاز قرن نوزدهم بر آن استیلا یابد. در سالهای بعدی کشورهای حاشیه جنوبی آن به تدریج مستقل شدند و انگلستان پایگاههای خود را از دست داد.
منابع:
اطلس گیتاشناسی؛ لغت نامه دهخدا