تاریخچه ی:
خطبه امام سجاد علیه السلام در کوفه
تفاوت با نگارش: 2
| - | پس از ورود کاروان اسرای اهل بیت امام حسین علیه السلام ین ا کلوم ((فاطمه ن لسین - وژیها و اال |فاطمه دختر امام حسین)) هر کدام سخنانی ایراد کردند و با افشاگریهایشان پرده از جنایات حکومت اموی برداشتند و صدای گریه و ناله از مردم کوفه بلند شد. |
+ | پس از ورود کاروان اسرای اهل بیت ((حضرت امام حسین علیه السلام|امام سین له اسلم)) ب ((کوفه))، ((ضرت زین کری علیهسلام|زینب))، ((ام الکلثوم ختر امام علی علیه السلام|ام کلثوم)) و ((فامه ن الحسین|فاطمه دختر امام حسین)) هر کدام سخنانی ایراد کردند و با افشاگرهایشان، پرده از جنایات حکومت اموی برداشتند و صدای گریه و ناله از مردم کوفه بلند شد.
پس از آن ((حضرت امام سجاد علیه السلام|امام سجاد علیه السلام)) برخاست، به مردم اشاره کرد که سکوت کنند، سپس حمد و ثنای الهی را به‌جا آورد و بر ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|رسول خدا)) درود فرستاد و فرمود:« ای مردم! هر که مرا می شناسد، می داند من کیستم و هر کس مرا نمی‌شناسد، خود را به او معرفی می‌کنم:
من علی بن الحسین بن علی بن ابی طالبم. فرزند آن کسی هستم که حرمت او را شکستند، نعمتش را گرفتند، اموالش را به غارت و یغما بردند و اهل بیتش را اسیر کردند. من پسر آن کسی هستم که او را کنار رود ((فرات))، بی آنکه کسی را کشته باشد، به قتل رساندند. من فرزند کسی هستم که با زجر کشته شد و همین افتخار برای ما کافی است. |
| - | پس از ی الابدین ((ت مام جاد علیه الم|امام اد ‹ع›)) به مم اه کرد ک خامو شوند. مردم ساکت د و ن ر ایستاد و د و نای اهی را جا رد و رسول خدا ‹› نام برد و درد رد و رمو: « ی مم! ه را ی ند، ی دند ک ن کیتم و ر کس را نمی او را ه او فی نمای: |
+ | ای مد! ا ا به خد وگن یا می انید که برای من نامه ها نوید و چون به سوی شم مد، او یله و مکر کردید او ا کشتید؟ مردم! هلاکت شا باد با ین یره‌ی که برای آخرت خود فرستادید. چه فکر و دیشه زشت و نپسندی دارید! شما چگنه روی آن را ارید که ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|رسول خدا)) نگه کنی هنگامی که ب م گوید:« فرزدان ر کید و تک حرم من کدید. شم ز امت ن نیتید.»
صدای ریه از ر طر لن د و عض ب بعضی ی گفتند:« هلاک شدید خدتان نفهمیید.»
حضرت سجاد فرمود:« شمول رحمت خدا باشد کسی ک نصیت را پید و ویت مرا ر راه خدا و ال یش حفظ کد چون پیروی از ما پیری از رسول خداست.» |
| - | من ی ن احسی بن ی اب ا. من د کی م ه ر ا ا کتند نعم او را رتد و مال او ا و یغما بردند و یت را سیر کدد. من س آ کی هم که ا را کن ات ی نکه از وی ب داه بشد، ه ت رسادد. من فرند کی م ک ب مت ت شد و هین اخار ای ا کای ا. |
+ | مد یکصدا گفند:« ای سر پیغبر! ما همه گوش به فرمان و مطیع و نگاهار ع پیمانت ی و هرز ز ت وی می‌گانیم. هر ه مر کی اطاعت ی کنیم. ا ه که ا تو بجنگد ی‌جنگیم با هر که با تو از ر دستی ارد شود، وستی می کیم تا از ((یی ن معاویه|یی)) خونخواهی کنیم و از کسانی که به تو ظلم و ستم کردند، بیزاری جوییم.»
فد: « هیهت! هیهات! ی غدارهای یله‌گر که ز خدع و مکر خصلتی در شما یس! آیا ی واهید آنچه که با دران من کردید با من نیز بکنی ه دا م محال است، یا هنوز جراحاتی که از ادت پر بر دل من وا آمده، بهد نیفته است، صیبت جد رسول خدا پدر برادرانم فرموشم نشده و لخی آ کا من ب نت ت. سینه و لویم ا تگ فشرده و غصه آ در سینه من جریا ارد. شما می خاهم که نه یاری‌ان کنید و نه با م جنگید.» |
| | + | پس از آن، اشعاری به این مضمون خواند:« اگر حسین کشته شد عجیب نیست، چون پدرش ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|علی بن ابیطالب)) که از او بهتر و بزرگوارتر بود، نیز کشته شد. |
| | + | پس شما ای اهل کوفه! از مصیبتهایی که به حسین رسید، شادمان نباشید. مصیبت او از همه مصائب بزرگتر بود. آن حسینی که در کنار رود فرات کشته شد؛ جانم فدای او باد! کیفر قاتلین او بی‌شک، آتش جهنم خواهد بود.» |
| - | ی دم! شا را ب خدا سوگند؛ آیا می دانید که ما رای پدر من نامه ه نوشتید ون به سوی شما آد، با او خدعه و مکر نمودید و آنگاه او را کشتید؟ مد! هلاکت بر شا باد با این ذخیره ای که در عالم آخرت برای خود فرستادید و چه کر و اندیشه زشت اپسندی دارید! شما با کدام چشم ب هره رسول خدا ‹ص› نگاه می کنید، |
+ | رود: « ما ای هتی ه شما ه یاری‌م کید نه کمر به ت ان ببندید. » |
| - | هنگامی که به شما بگوید: « فرزندان مرا کشتید و هتک حرمت من نمودید و شما از امت من نیستید »؟ راوی می گوید: در این موقع از هر طرف صدای گریه بلند و بعضی به بعضی دیگر گفتند: « هلاک شدید و ندانستید. »
حضرت سجاد ‹ع› رود: شمول رحمت خدا باشد کسی که نیحت مرا بذیرد و ویت مرا در راه خدا و اهل بیتش حفظ کند؛ چون پیوی و قتدا ه ما اقتداء به رسول خداست.» |
+ | !منابع:
*و سی ب اوو، 187. |
| - | مردم یکصدا گفتند: « ای پسر پیغمبر! ما همه گوش به فرمان تو و مطیع تو و نگاه دارنده عهد و پیمان تو هستیم و هرگز از تو روی باز نمی گردانیم و به هر چه امر کنی اطاعت می کنیم و می جنگیم با هر که با تو بجنگد، و مسالمت می کنیم با هر که با تو مسالمت کند؛ تااز یزید خونخواهی کنیم و از کسانی که به تو ظلم کردند و ستم نمودند بیزاری جوییم.»
فرمود: « هیهات! هیهات! ای غدارهای حیله باز که جز خدعه و مکر خصلتی در شما نیست! آیا می خواهید آنچه را که با پدران من نمودید با من نیز روا دارید؟ به خدا قسم چنین امری ممکن نیست، زیرا هنوز جراحاتی را که از((اهل بیت، عترت، آل رسول، قربی| اهل بیت)) پدرم بر دل من وارد آمده است بهبود و مصیبت جدم رسول خدا ‹ص› و پدرم و برادرانم فراموش نشده و تلخی آن از کام من بر نخاسته است و سینه و گلویم را تنگ فشرده است و غصه آن در سینه من جریان دارد. من ازشما می خواهم که نه مارا یاری کنید و نه با ما بجنگید.»
پس از آن این اشعار را انشاء فرمود: « اگر حسین کشته شد عجیب نیست، چون پدرش علی بن ابی طالب ‹ع› که از حسین ‹ع› بهتر و بزرگوارتر بود، نیز کشته شد.
پس شما ای اهل ((کوفه))! از مصیبتهایی که به حسین ‹ع› رسید، خوشحال نباشید. مصیبت او از همه مصائب بزرگتر بود.
آن حسینی که در کنار رود ((فرات)) کشته شد؛ جانم فدای و باد! یقیناً کیفر کشندگان او آتش جهنم می باشد.»
زین العابدین ‹ع› پس از خواندن اشعار بالا، این شعر را نیز قرائت کرد: « ما از شما اضی شدیم؛ سر به سر، که نه علیه ما. نه روزی به نفع ما و روز دیگر بر ضد و ضرر ما.» (یعنی نه ما را یاری کنید و نه ما را به قتل برسانید. )
منابع: لهوف سید بن طاووس، ص 187.
مراجعه شود به:
((نحوه ورود کاروان اسرا به کوفه))
((خطبه زینب سلام الله علیها در کوفه))
((خطبه فاطمه « دختر امام علیه السلام » در کوفه))
((خطبه ام کلثوم « خواهر امام » در کوفه)) |
+ | !مراجعه شود به:
*((ورود کاروان ارای خاندان امام سین به کوفه))
*((خطبه زینب سلام الله علیها در کوفه))
*((خطبه فاطمه « دختر امام علیه السلام » در کوفه))
*((خطبه ام کلثوم « خواهر امام » در کوفه)) |
