راوی می گوید: امام حسین علیه السلام در« ذوحسم» ایستاده و پس از حمد و ثنای الهی و درود بر پیامبر فرمود: « به تحقیق امری پیش آمده است که به خوبی می بینید؛ براستی دنیا دگرگون شده است، زشتیهای خود را آشکار کرده است از نیکی هایش روی گردانده است و پیوسته بر خلاف مراد انسان عمل می کند و از آن نمانده است مگر ته مانده ای همانند آن آب که ته ظرفی بماند و آن را دور ریزند، و مگر زندگی پست و ناچیزی مثل چراگاه ناگوار یا زمین شوره زار.

مگر نمی بینید که به حق عمل نمی شود و از باطل پرهیز نمی کنند؟ نتیجه آن که مؤمن باید حق طلب و مایل به لقای پروردگار (شهادت) باشد، براستی مرگ را جز شهادت نمی یابم و زندگی با ستمگران را غیر ننگ و خفت نمی دانم.» آن گاه « ((زهیر بن قین))» برخاست.

گفت: ای پسر رسول خدا! ما سخنان تو را شنیدیم. این دنیای فانی نزد ما ارزشی ندارد اگر دنیا پایدار بود و ما در آن جاویدان بودیم، کشته شدن در راه تو را بر آن زندگی همیشگی دنیا ترجیح می دادیم بعد از او «(( هلال بن نافع ))» ایستاد و گفت: « به خدا قسم از شهادت و مرگ باکی نداریم بر همان نیت و بصیرت خود باقی هستیم.

با دوستان تو دوست و با دشمنانت دشمنیم» و پس از او «((بریر بن خضیر همدانی| بُریر بن خضیر))» برخاست و گفت: « ای پسر پیغمبر! به خدا قسم، خداوند به وجود تو بر ما منت گذاشت که برای یاری تو بجنگیم و بدنهای ما در راه تو قطعه قطعه شود و در عوض، جدت، روز قیامت شفیع ما باشد.»

منابع: لهوف، ص 100.

مراجعه شود به:

((درگیری هنگام خروج از مکه))