ابو محمد واقدی و زراره بن صالح چنین روایت کرده‌اند:
سه روز پیش از آن که حسین علیه السلام به سوی ((عراق)) حرکت کند، با او دیدار کردیم و او را از سستی مردم ((کوفه)) آگاه نمودیم و به او گفتیم:« دل‌های مردم کوفه با توست ولی شمشیرهایشان برای کشتن تو آماده است!»
حسین علیه السلام با دست خود به جانب آسمان اشاره کرد. ناگهان دیدیم که درهای آسمان گشوده شد و هزاران فرشته به سویش پایین آمدند. سپس فرمود:« اگر تقدیر خداوند نبود که بدن من به زمین ((کربلا|کربلا)) نزدیک شود و اگر نمی‌ترسیدم که اجر و مزدم از بین برود، با این لشگر نیرومند با آنان می‌جنگیدم؛ ولی یقین دارم جای کشته‌شدن من و تمام اصحابم - به جز فرزندم، علی، - در آن سرزمین خواهد بود.»

منابع: بحارالانوار، ج 44، ص 364 - لهوف.

مراجعه شود به:

((عزیمت از مکه به سوی کوفه))

((خبر از شهادت خود))

((رؤیای حضرت و خبر از شهادت خود))

((خبر از شهادت خود و یارانش))