حضرت داوود علیه السلام یکی از
انبیاء الهی است که قستمی از داستان زندگیش در قرآن کریم آمده است. از جمله آن که خداوند دو
فرشته را نزد او به صورت دو انسان فرستاد. یکی از آنها گفت: این برادر من است و 99 گوسفند دارد و من فقط یک گوسفند دارم. با این حال، برادرم میگوید این را هم باید به او بدهم. ای داود! شما بین ما قضاوت کنید!
حضرت داود فرمود: برادرت به تو ظلم کرده و مردم غالباً به یکدیگر ظلم می کنند. مگر آنها که ایمان آورده اند و عمل صالح انجام می دهند؛ و چه کمند آنها! در این هنگام،حضرت داود متوجّه شد که در قضاوت عجله کرده است و قبل از اینکه از محکوم، دلیل و گواهی طلب کند، حکم کرده و فهمید که این صحنه امتحان الهی بوده است.لذا به سجده افتاد و شروع کرد به گریه و استغفار.
خداوند می فرماید: او نزد ما مقرّب است. سپس خداوند به او خطاب فرمود: ای داود! تو را خلیفه خود در زمین قرار دادیم. پس بین مردم به حق حکم کن و از هوای نفس،پیروی مکن که تو را از راه خدا گمراه میکند و آنان که از راه خدا گمراه شده اند، چون روز حساب را فراموش نموده اند، در عذاب شدیدی گرفتار خواهند شد. از این پس داود، بین مردم حکم میکرد و همه احکامش به حق بود. بنابراین حکم داوودی یعنی حکمی که مطابق با واقع باشد.
منابع: تفسیر المیزان، ج 17، ص 202.