امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا پس از آن که مبارز طلبید و شمار زیادی از شجاعان دشمن را به هلاکت رساند و کسی دیگر جرأت رو در رویی با امام را نکرد، بر جانب راست لشگر دشمن« میمنه» حمله ور شد و این رجز را می خواند: « الموت خیر من رکوب العار و العار اولی من دخول النار مردن بهتر از آلوده شدن به عار و ننگ است. و عار و ننگ بهتر از داخل شدن در آتش است.

آن گاه به سمت چپ لشگر دشمن میسره حمله کرد و رجز را خواند: من حسین فرزند علی هستم، سوگند یاد کردم که تسلیم نشوم. عیالات پدرم را حمایت می کنم و پیرو دین نبی اکرم هستم.

برخی از راویان گفته اند: به خدا سوگند هرگز ندیدم مردی را که لشگرهای بسیار او را احاطه کرده باشند و اهل بیت او را محاصره کرده باشند و همه یاران و فرزندان او را کشته باشند که شجاعتر و قوی القلب تر از امام حسین (علیه السلام) باشد؛ چرا که افزون بر این مصائب، تشنگی و حرارت آفتاب و جراحتهای زیاد او را در فشار قرار داده بود و با این وجود گرد اضطراب و اضطرار بر دامن وقارش ننشست و آلایش تزلزل در ساحت وجودش راه نداشت.

با این وجود می زد و می کشت و گاهی که پهلوانان دشمن بر او حمله می کردند چنان بر آنها می تاخت که همانند گله گرگ دیده می رمیدند. سی هزار نفر پشت به پشت هم دادند تا با او بجنگند، ولی آن حضرت بر آن لشگر انبوه می تاخت و آنها همانند ملخ از اطراف آن حضرت پراکنده می شدند و مدتی اطراف او از دشمن تهی می گشت.

و آن حضرت از قلب لشگر دشمن به سوی مرکز خویش روی می نمود و کلمه مبارکه« لا حول و لا قوة الا بالله» را تلاوت می نمود.

((ابن شهر آشوب)) نقل کرده است: آن حضرت 1950 نفر دشمن رابه جز کسانی را که مجروح ساخته بود. به هلاکت رساند.

منابع: منتهی الامال، ج 1، ص 716.

مراجعه شود به:

((آغاز مبارزات امام حسین علیه السلام))