ابن عباس نقل می کند که روزی پیامبر خدا نشسته بود و علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام نزد او بودند. پیامبر گفت:« خداوندا، تو می دانی که اینان اهل بیت من و گرامی ترین مردم نزد من هستند. پس کسی را که آنان دوست دارند، دوست بدار و با دشمنانشان دشمنی کن؛ با کسی که آنان را دوست دارد، دوست باش و با کسی که با آنان دشمنی میکند، دشمنی کن؛ کسی را که یاریشان کند، یاری کن و آنان را پاک از هر پلیدی و معصوم از هر گناه قرار ده و به روح قدس خودت تاییدشان کن.»
پیامبر گرامی در ضمن روایت دیگری گفت:« خداوندا، تو را گواه می گیرم که من با هرکس که با اهل بیت من (علی، فاطمه ،حسن، حسین علیهم السلام) در صلح است، در صلح هستم و با هر کس که با آنان در جنگ است در جنگ؛ هر کس را که دوستشان بدارد، دوست میدارم و با هر کس که با آنان کینه ورزد، کینه می ورزم؛ با هر کس که با آنان دشمنی کند دشمنی میکنم و با هر کس که با آنان دوستی کند، دوستی؛ چرا که آنان از مناند و من از آنان هستم.»
منابع:
بحار الانوار، ج 37، ص 47، حدیث 23- معانی الاخبار، ص 55 و 56.
بحار الانوار، ج 37، ص 84، حدیث 52 - بشارت المصطفی، ص، 218.
مراجعه شود به:
اتحاد پیامبر با اهل بیت
از مناقب علی و فاطمه علیهما السلام
توصیه پیامبر به دوستی حضرت
درخواست پیامبر از خدا
عترت پیامبر
امر پیامبر به دوستی امام حسین علیه السلام
اتحاد حقیقی با پیامبر
محبت آن حضرت و اجابت خدا
جایگاه امام حسین علیه السلام در قلب پیامبر - ص