حلیمه سعدیه، دختر ابوذؤیب عبدالله بن حارث و همسر حارث حارث بن عبدالعزی و مادر رضاعی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم است. وی از قبیله بنی سعد و از تیره عرب هوازن بود. به رسم عرب جاهلی، عبدالمطلب روی مصالح و جهاتی محمد صلی الله علیه و آله وسلم را به حلیمه سعید که زنی پاکدامنی بود، سپرد تا به وی شیر دهد و نگهداری وی را عهده دار گردد.

حلیمه گوید در اولین برخورد وقتی جمال نورانی آن طفل را دیدم، پنداشتم که او کودکی عادی و معمولی نیست و از آن روزی که آن کودک را با خود به میان قبیله خود در طائف بردم چنان برکاتی از او دیدم که زندگی ما دگرگون شد و مایه شگفتی ما گردید.

حلیمه حدود پنج سال از محمد صلی الله علیه و آله وسلم نگهداری نمود. او شگفتیهای فراوانی از آن دوران نقل کرده است.

برخی روایت کرده اند که حلیمه بعد از ازدواج رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم با حضرت خدیجه به مکه آمد و از تنگدستی و قحطی شکوه کرد. پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم وی را به خدیجه معرفی کرد و خدیجه (سلام الله علیها) یک شتر و چهل گوسفند به حلیمه داد.

پس از بعثت پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله )، روزی حلیمه به همراه شوهرش حارث و فرزندش به مکه به دیدار آن حضرت آمد. رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم احترام شایانی از آنان به عمل آورد و آنان را بر جامه و فرشی نشاند و خود بر روی زمین، رو به روی، پدر و مادر رضاعی خود نشست. حلیمه و خاندانش به رغم آنکه سخنان زیادی علیه محمد رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم از قریش شنیده بودند، در همان جلسه به اسلام گرویدند و به پیامبر اسلام ایمان آورده و به میان قبیله خود بازگشتند.

جزری می نویسد: به هنگام غزوه حنین و تقسیم غنایم در جعرانه ، حلیمه سعدیه از طائف به دیدار فرزندش محمد رسول الله آمد، و پیامبر عبای خود را برای وی گسترد و از او تجلیل کرد.

و پس از آن جنگ، اسیران هوازن را به احترام حلیمه سعدیه و با رضایت مسلمانان عفو کرد و آزاد فرمود.


منابع :

الاستیعاب ،‌ج 4 ،‌ ص 270 ؛ الاصابه ،‌ج 4 ،‌ص 274 ؛ اسدالغابه ،‌ ج 7 ،‌ص 67 ؛ ریاحین الشریعه ،‌ج 4 ،‌ص 158